Ik heb altijd van dieren gehouden – van de schoonheid, vreugde en liefde die zij zo natuurlijk tot uitdrukking brengen. Ik ben dankbaar dat ik in Christian Science heb geleerd dat deze prachtige eigenschappen hun oorsprong hebben in God – dat dieren zowel als mensen geestelijk zijn en bestaan om Gods natuur aan te tonen. Het begrijpen van dit feit is een zegen voor ons geweest bij het verzorgen van onze huisdieren. Wij hebben glimpen gezien van wat Mary Baker Eddy schrijft in Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Heilige Schrift: “Al Gods schepselen bewegen zich in de harmonie van de Wetenschap en zijn onschadelijk, nuttig en onvernietigbaar” (blz. 514).
Een van onze honden had twee genezingen die mij veel leerden over de toepassing van Christian Science. Onze buren vertelden me dat ze hun jonge hond hadden laten inslapen omdat hij een heupziekte had ontwikkeld. Ik wist dat deze aandoening vaak optrad bij het ras waartoe onze hond behoorde. Na enige tijd op reis te zijn geweest, vond ik bij terugkeer dat onze hond in pijn was en niet wilde lopen. Toen ik haar in de ogen keek zag ik grote angst. Het leek wel alsof ze zei dat ze bang was dat we haar niet wilden houden omdat ze niet lopen kon. Mijn hart ging naar haar uit, en ik was er zeker van dat haar lijden werd veroorzaakt door een drukkende mentale last, die zou wegsmelten in de aanwezigheid van de goddelijke Liefde. De goddelijke Liefde kan doen wat een persoonlijk gevoel van liefde en de stoffelijke zinnen niet kunnen – de onveranderde geestelijke heelheid zien van iedere persoon en elk dier.
Ik droeg haar iedere dag voorzichtig naar buiten, zette haar neer en sprak met haar over haar volmaakte wezen als Gods schepsel. Ik vertelde haar dat de goddelijke Geest de bron is van alle beweging, en dat zij daarom kon lopen, en ik moedigde haar aan om het te proberen. Ik streefde ernaar beter te begrijpen dat zij geestelijk was en haar vermogen om ongehinderd liefde en vreugde te belichamen niet verloren was gegaan. Na enige dagen begon ze aarzelend een paar stappen te nemen. Binnen een maand kon ze weer lopen en rennen, en ze nam nog jarenlang actief deel aan het familieleven.
Een andere keer belde een buurvrouw mij op met de mededeling dat verscheidene honden in de buurt een levensgevaarlijke besmettelijke ziekte hadden opgelopen. Zij beschreef de ziekte in details en waarschuwde me mijn hond binnen te houden. Na dit gesprek besteedde ik enige tijd om in te zien dat de hele gemeenschap omringd was door de waarheid, dat er geen besmetting bestaat omdat de goddelijke Liefde nooit het kwaad had geschapen of het overdraagbaar had gemaakt. Ik ben blij met de verklaring in Wetenschap en Gezondheid: “In de gemeenschap tussen God en de mens gaan de gedachten altijd van God uit naar Zijn idee, de mens” (blz. 284).
Later die dag begon onze hond de beschreven ziekteverschijnselen te vertonen. Ik had al gebeden dus ik was niet bang, maar bleef vertrouwen stellen in het feit dat er slechts één schepping is, en als we begrepen dat die schepping alleen maar goed is, zou onze familie niet beïnvloed kunnen worden door angst. Ik weigerde vastberaden te geloven dat onze hond ziek was. Na korte tijd verdwenen de symptomen en was zij weer gezond en actief.
Onlangs had onze poes een genezing die mij ertoe inspireerde de waarheid constanter toe te passen. Deze poes kwam bij ons toen we 20 jaar geleden verhuisden naar het huis waar we nu in wonen, en hij heeft ons veel geleerd. Hij is altijd kalm en bedaard, en heeft een groot verlangen met iedereen op vriendelijke voet te staan, ook met andere katten en honden. Onze honden vond het dol hem achterna te zitten en met hem te spelen, en poeslief bleef altijd vriendelijk.
Vorig jaar herfst kreeg de poes een infectie in zijn hals die openbrak. Hij stopte met eten en drinken, had veel gewicht verloren en het zag ernaar uit dat hij het niet lang meer zou maken. Ik probeerde het hem zo makkelijk mogelijk te maken, maar de gedachte dat we hem zouden kunnen verliezen maakte me erg verdrietig. Toen op een dag, terwijl ik aandachtig naar hem keek, kwam de heldere gedachte in me op: “Wat ben je eigenlijk aan het doen? Je gelooft in de dood. Je weet toch beter! Je weet dat je de verleiding moet weerstaan te geloven dat er enig leven gescheiden is van God.”
Op dat moment besloot ik niet langer te geloven in dit beeld van sterfelijkheid. Ik vroeg God hoe ik de poes kon helpen door gebed. Het idee kwam in me op dat hoewel de poes altijd goedgeluimd was om met de honden samen te leven, het misschien toch wel angstig voor hem was als hij door die veel grotere dieren achterna gezeten werd. Ik hield in gebed het idee vast dat niet één idee van Gods schepping ooit slachtoffer is geweest of iemand slachtoffer heeft gemaakt. In de geestelijke werkelijkheid heeft niemand littekens of wonden als gevolg van iets wat een ander hem heeft aangedaan. Paulus zei, sprekende over God: “In Hem leven wij, en bewegen ons, en zijn wij” (Handelingen 17:28). Wij leven in Gods koninkrijk waar verdraagzaamheid, veiligheid en onschadelijkheid heerst.
Even later kreeg ik een ingeving hoe ik de poes wat vocht kon toedienen, en hij kon zijn hoofd optillen en een paar slokjes nemen. De volgende dagen dronk hij iedere dag een klein beetje meer, en begon toen ook te eten. Nu, na zeven maanden, is de wond genezen, zijn gewicht is terug naar normaal en hij is weer een actief lid van de familie. Zijn houding tegenover onze grote labrador-retriever en de poedelhond verbaast me, hij is altijd zo gelukkig ze te zien, geeft ze kopjes en ligt het liefst dichtbij hun.
Deze genezingen hebben mijn vertrouwen versterkt dat in werkelijkheid alle schepping, hier en nu, de uitdrukking is van het goddelijk Leven en de goddelijke Liefde. Het is een grote vreugde geweest deze Christian Science genezing van onze dieren mee te maken.
Carla Stillman
Clarendon Hills, Illinois, VS
