Ik woon op een boerderij aan een hele drukke weg. Mijn hond, een blonde labrador, was blind maar ging nooit te ver bij de boerderij vandaan. Op een keer in de herfst kwam de zoon van onze buren bij zijn ouders op bezoek en hij had zijn twee beagles meegenomen. Het waren echte jagers en ze renden kilometers door de velden, jagend op konijnen en herten.
Op een middag kwam mijn hond niet terug om te eten en ik dacht dat zij misschien met de beagles was meegelopen. Mijn dochter en ik zochten tot het donker werd. De volgende dag kwam mijn oudste zoon met zijn hond om te zoeken in het bos en bij het moeras. Ook de buren en vrienden hielpen allemaal mee.
De dag daarop was het koud en het regende. Ik dacht aan vroeger, toen ik in Letland opgroeide en hoe ik toen altijd op Christian Science vertrouwde. Wij waren met zes kinderen en we hadden allemaal veel genezingen. Ik wist dat diezelfde leiding en bescherming ook nu hier was en ik was ervan overtuigd dat mijn hond onder Gods hoede was.
Eveneens voelde ik dat ik mijn boosheid jegens de zoon van de buren die zijn honden niet onder controle had gehouden, moest aanpakken. Christus Jezus zegt: “Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf” (Mattheüs 19:19), dus moest ik mijzelf afvragen of ik liefdevol kon zijn en terzelfdertijd boos. En ik begreep dat zoiets niet mogelijk is. Ik bad om te weten dat “… Liefde wordt weerspiegeld in liefde” (Mary Baker Eddy, Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Heilige Schrift, blz. 17), dat God Liefde is en liefde tot uitdrukking brengt in al Zijn kinderen.
We hoorden dat er een blonde hond was gesignaleerd in een veld ongeveer een kilometer verderop, dus de volgende dag werd het zoeken verder uitgebreid. Toch leek het erop alsof iedereen de hoop al opgaf. Ik had dat jaar veel getuigenissen gelezen in de Christian Science tijdschriften over huisdieren die door gebed waren teruggevonden. Nu moest ik blijven bidden om mijn angst én de angst van degenen die hielpen met zoeken tot zwijgen te brengen.
Een van die angsten was dat er zoveel prairiewolven in de buurt waren, en ik had nog onlangs een hele grote gezien op ons erf. Er kwam een engelengedachte tot me uit Wetenschap en Gezondheid: “Al Gods schepselen bewegen zich in de harmonie van de Wetenschap en zijn onschadelijk, nuttig en onvernietigbaar” (blz. 514). En wat als onze hond de drukke weg zou oversteken? Ik wist dat God, het goddelijk Gemoed, leidt en beschermt.
De volgende dag was het weer koud en regenachtig. ’s Avonds las ik in Wetenschap en Gezondheid en begreep dat ik niet wanhopig moest proberen mijn hond te “vinden”, maar beter de gedachte kon vasthouden dat vrede en harmonie reeds aanwezig waren. En toen hoorde ik onder het raam een hond blaffen. En daar was mijn hond, nat, hongerig en gelukkig.
We waren vele goede jaren samen, mijn hond en ik, en nadat zij uiteindelijk was overleden begon ik uit te kijken naar een andere hond. Omdat ik alleen woonde, wilden mijn kinderen dat ik een hond zou nemen die gemakkelijk in de omgang was. We gingen naar verschillende opvangcentra voor dieren, maar vonden niet waarnaar we zochten.
Op een zondag toen ik van de kerk thuiskwam stond mijn oudste zoon op me te wachten. Hij had op het internet een advertentie gezien over een hond waarvoor zo snel mogelijk een ander tehuis werd gezocht. We reden een paar kilometer om haar te zien. Het was een blonde labrador die door twee andere honden die in hetzelfde huis woonden, vreselijk was toegetakeld.
Het was Gods antwoord op mijn gebed, en ook een zegen voor de hond. Naderhand ontdekten we dat ze door de vorige eigenaar naar de dierenarts was gebracht met de bedoeling haar te laten inslapen, maar liefde voor dieren had de dierenarts ertoe geleid een advertentie op het internet te plaatsen voor adoptie.
De littekens die mijn nieuwe hond had zijn allemaal genezen en overgroeid met mooi haar. Ze is zo liefdevol voor ons allemaal. Mijn vrienden en buren denken dat al deze gebeurtenissen wonderen waren, maar ik weet dat “bij God alle dingen mogelijk zijn” (Mattheüs 19:26).
Zenta Kampars
Jones, Michigan, VS
