“Ik vind school niet leuk meer,” zei Melinda verdrietig.
Haar moeder die in de studeerkamer een boek zat te lezen keek verbaasd op.
De woorden leken Melinda in de keel te blijven steken. Ze was altijd dol op de school geweest. Al vanaf de kleuterschool had ze van haar juffen gehouden. Ze had gemakkelijk vriendjes gemaakt. In groep zes was ze zelfs tot klasse-voorzitter gekozen.
Maar nu dacht ze niet aan al deze dingen. Het enige waar ze aan dacht waren de tranen die dreigden over te lopen.
Moeder legde haar boek opzij en sloeg haar armen om Melinda heen. De zon straalde door het raam. Rosie, de lapjeskat van Melinda, sprong over naar de bank en ging liefdevol op haar voeten zitten. Maar Melinda had het te druk met huilen om dat te merken.
Uiteindelijk stelde haar moeder de vraag, “Wat is er vandaag op school gebeurd dat je zo ongelukkig maakt?”
Melinda slikte. “Het is niet alleen maar vandaag. Het is iedere dag. Door de kinderen van groep 8.”
Een aantal leerlingen uit Melinda’s groep 7 waren gecombineerd met de achtste groep, waar veel meer oudere kinderen waren. In het begin leek het een goede gelegenheid om nieuwe vrienden te maken. “Maar”, legde ze uit tussen de snikken door: “Ze behandelen me als een baby en schelden me uit.”
Haar moeder was een ogenblik stil. Ze was vaak stil als Melinda haar iets vertelde wat haar dwarszat of als ze om hulp vroeg voor een probleem. Melinda wist dat haar moeder aan het bidden was en God vroeg hun te helpen Haar moederlijke liefde en geruststelling te voelen.
“Ik weet het,” zei moeder. Ze pakte het boek op waarin ze aan het lezen was toen Melinda binnenkwam. Het boek, Prose Works geheten, is een verzameling geschriften van Mary Baker Eddy, die Christian Science ontdekte. Moeder las Melinda voor: “We kunnen ons verheugen dat iedere kiem van goedheid uiteindelijk zal worstelen naar vrijheid en grootheid, en iedere zonde zal zichzelf zo straffen dat hij zal buigen voor de geboden van Christus—Waarheid en Liefde” (No and Yes, blz. 8).
Melinda knipperde haar tranen weg en ging rechtop zitten. Het was alsof het licht was aangegaan. Ze begreep de belangrijke gedachte, dat zelfs een klein zaadje van goedheid de macht heeft om te groeien, terwijl iets dat niet goed is of God-gelijkend, vernietigd moet worden. Deze zin vertelde haar dat niets haar kon stoppen te zijn wie ze was. En dat, wat er ook gebeurde, ze nog steeds al de goedheid tot uitdrukking kon brengen waarvan ze wist dat die bij haar hoorde. Ze kon er ook op vertrouwen dat God de andere kinderen zou vertellen over hun eigen goedheid.
“En het doet er niet toe wat iemand van groep 8 ook tegen me zegt,” zei ze tegen haar moeder, “ik hoef me niet gekwetst te voelen. Ik ben vrij om goed te zijn!” Ze sprong van de bank, gaf haar moeder een knuffel en pakte Rosie de poes op.
De volgende dag na school kwam Melinda lachend en dansend binnen. Ze had een hele goede dag gehad door zelf goed te zijn. En toen de kinderen van de hogere groep haar na een tijdje leerden kennen, werden ze vrienden.
Toen Melinda het jaar daarop in groep 8 zat, was ze extra lief voor de zevende groepers. Ze wilde hun duidelijk maken dat ze geliefd waren en dat ze meetelden. Maar het beste was nog wel dat ze wist hoe fijn het voelt om goed te zijn. Ze voelde zich heel dicht bij God. En dat was meer dan goed—het was fantastisch!
