Abby was een jong paard. Ze was bijna overal bang voor!
Ze was bang voor blaadjes en rommel die door de wind werden weggeblazen. (Misschien waren ze haar aan het achtervolgen!) Ze was bang voor grote plassen. (Misschien zou ze er wel in verdwijnen als ze er instapte!). Ze was bang voor grote lawaaierige vrachtwagens. (Misschien waren die aan het proberen om haar te vangen!). Alles maakte dat ze zo hard als ze kon wegrende. Dat maakte het erg eng om haar te berijden!
Dus ik moest haar leren om niet bang te zijn. Ik bad en vroeg God hoe ik haar kon helpen. Ik kreeg het idee om het woord onzin te gebruiken voor alles waar Abby bang voor leek te zijn, maar dat haar geen kwaad kon doen.
Dus dat ging ik proberen. Iedere keer als ze zenuwachtig en bang begon te worden, zei ik heel ferm: “Abby, onzin! Het is allemaal onzin. Alles is goed.” Dan gaf ik haar een kalmerend klopje en werd ze rustig. En we konden vrolijk onze rit vervolgen. Al heel gauw hoefde ik alleen maar te zeggen: “Abby, onzin,” en daar gingen we weer. Ze was niet bang te meer omdat ze wist dat het allemaal goed was. Ze vertrouwde me.
Als klein kind was ik vaak net als Abby bang voor bijna alles dat nieuw was of anders. Ik was bang om nieuwe mensen te ontmoeten, nieuwe dingen te doen, naar nieuwe plaatsen te gaan en vooral om te praten voor een groep, of piano te spelen voor anderen.
Maar ik ging naar een Christian Science zondagsschool en leerde over God. Ik vond het erg fijn om te leren dat God Liefde is en dat de liefde van God angst uitdrijft, zodat ik het niet zelf hoefde te doen (zie 1 Johannes 4:18). Ik leerde ook dat “God ons niet [heeft] gegeven een geest der vreesachtigheid, maar der kracht, en der liefde en der gematigdheid” (II Timotheüs 1:7).
Ik hield deze ideeën stevig vast en vertrouwde er voortdurend op als de angst probeerde binnen te stormen en me de baas wilde worden. Het was niet gemakkelijk en het nam tijd. Maar toen ik meer en meer Gods liefde voelde hield ik op met me te laten commanderen door angst.
Nu kan ik piano spelen voor anderen zonder bang te zijn. Ik kan voor groepen spreken en voel geen angst. Ik kan naar nieuwe plaatsen gaan en weet dat Gods liefde daar al is.
Als Abby en ik konden leren om niet bang te zijn, dan kan jij dat ook. We kunnen allemaal leren om niet bang te zijn, omdat God Liefde is. En de almachtige Vader-Moeder Liefde is altijd met ieder van ons. We kunnen die Liefde iedere keer vinden wanneer we erom vragen. Het doet er niet toe waar je bent, met wie je bent of wat je aan het doen bent.
Nu ben ik opgegroeid. Word ik ooit nog weleens te pakken genomen door angst? Jawel. Maar niet meer zo vaak. Ik ben nu meer geïnteresseerd om liefde te delen met anderen dan om me zorgen te maken over mijzelf. Ik ben meer alert op welke gedachten binnen te laten en vast te houden. Soms gebruik ik zelfs het woord onzin voor iets dat me probeert te intimideren. Ik zeg dan: “Dat is gewoon onzin!” Dan gooi ik die onzinnige gedachte weg en ga gewoon verder.
Het is niet nodig dat we enige angst met ons meedragen. We hebben het door God gegeven gezag om naar Liefde te luisteren, de angst weg te doen, en ons van nature vrije, gelukkige zelf te delen met iedereen. Zoals Abby me heeft geleerd: dat is precies zoals God ons heeft gemaakt—vrij en zonder angst!
