De lessen die ik geleerd heb door gebed zijn mijn waardevolste, en ik wil graag vertellen over een zeer bijzondere les waarvan ik hoop dat anderen er iets aan hebben. Een van mij beste vrienden is een paard, een Appaloosa. Haar vacht is wit met bruinzwarte vlekken, en ze is vrij groot. Je hebt nog nooit zo’n vriendelijk en dapper paard gezien. Ze is altijd heel zachtaardig en welgemanierd. Een tijdje geleden toen we samen in de stal waren stapte ze per ongeluk op mijn voet. Ze hoorde me vlakbij haar oor een harde gil geven, maar tot mijn verbazing schrok ze niet van dat onverwachte geluid.
Ik vergaf haar onmiddellijk. Ze let altijd goed op waar ik me bevind, en dit gebeurde echt niet met opzet. Het mag erop lijken alsof ik kalm en beheerst was, maar ik voelde me allesbehalve rustig. De pijn was zo hevig dat ik niet helder kon denken – dat dacht ik tenminste. Maar een regel uit Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Heilige Schrift van Mary Baker Eddy, klopte op de deur van mijn gedachten: “Wanneer er een ongeluk gebeurt, denkt u of roept u uit: “Ik heb me bezeerd!” Uw gedachten hebben meer macht dan uw woorden, meer macht dan het ongeval zelf, om het letsel tot een werkelijkheid te maken” (blz. 397).
Ik realiseerde me direct dat ik met mijn gedachten bezig was in plaats van met een fysieke voet en hoef. Een paar minuten later zocht ik op mijn mobiel wat volgt op die uitspraak in Wetenschap en Gezondheid, en dat gaf me een duidelijke aanwijzing hoe ik verder moest bidden: “Doe nu het omgekeerde. Verklaar dat u zich niet hebt bezeerd, begrijp waarom niet en u zult ondervinden, dat de hieruit voortvloeiende goede gevolgen geheel evenredig zijn aan uw niet-geloven in de fysica en uw trouw aan de goddelijke metafysica – evenredig aan uw vertrouwen in God als Alles, hetgeen de Heilige Schrift zegt dat Hij is.”
Voor mij betekende “het omgekeerde” doen, het hele proces van voren naar achteren af te spelen in mijn gedachten. Terwijl ik dat aan het doen was realiseerde ik me al gauw dat gedurende de tijd die stap voor stap leidde naar het ongeval, zowel het paard als ik een schepping bleven van God, die in de Bijbel Geest wordt genoemd. Een schepping van Geest blijft altijd geestelijk. In plaats van uit te roepen: “Ik heb mij bezeerd”, opende ik mijn denken voor het feit dat ik in wezen geestelijk was gebleven, en mijn substantie meer is dan lichamelijk – in werkelijkheid is mijn substantie de weerspiegeling van Gods substantie, en die is volkomen onkwetsbaar.
De pijn stopte, en ik kon meteen normaal lopen en karweitjes doen in de stal. Dat ik zo snel in orde was, maakte me wantrouwig – wantrouwig ten opzichte van de stof. Dat klinkt wellicht een beetje vreemd, maar het wordt begrijpelijk als we weten dat volgens de leer van Christian Science genezingen zoals deze, niet bewijzen dat God de stof verandert; wat ze wél bewijzen is dat er geen stof is. Mary Baker Eddy zegt in Wetenschap en Gezondheid: “In de goddelijke Wetenschap maken de vermeende wetten van de stof plaats voor de wet van Gemoed. Wat natuurwetenschap en stoffelijke wetten heet, zijn de objectieve toestanden van het sterfelijk gemoed. Het stoffelijk heelal drukt de bewuste en onbewuste gedachten van stervelingen uit. Stoffelijke kracht en sterfelijk gemoed zijn één” (blz. 484). Nu kunt u begrijpen waarom ik om te beginnen die hele stoffelijke situatie niet vertrouwde. Want als de stof die een voet vormt zomaar de geldende wetten van de stof in de wind slaat, dan is er wat anders gaande; namelijk, de stof is helemaal niet wat hij lijkt te zijn.
In de dagen volgend op deze ervaring toonde ik mijn liefde voor God door trouw te blijven aan de inspiratie waarin Hij zo direct had voorzien, en hiervan niet af te dwalen door tepiekeren of tespeculeren over ongevallen. Mijn gedachten naar God keren toen ik werd getroffen en daarna mij als klittenband aan de inspiratie die daarop volgde vastklemmen, is zo’n waardevolle les en ik bewaar hem in mijn gedachten.
Mijn paard leerde me ook een lesje. Weet u nog dat ik vertelde dat ze niet schrok toen ik een gil gaf? Ik zag in haar geen kritiek, geen schuldgevoel en geen zelfverwijt. Het was helemaal niet zinvol om tijd te verdoen met dergelijke dingen; ze stond zoals altijd gewoon naast me en was net zo trouw, vriendelijk en dapper als tevoren. Voor die extra les die ze me leerde om de belangrijke dingen voorop te stellen, gaf ik haar die dag wat extra traktaties – een paar lekkere paardenkoekjes.
Mark Swinney
Sandia Park New Mexico, VS
