Een paar maanden geleden klom ik in een boom bij de achterdeur van ons huis en toen ik er uitsprong bezeerde ik mijn hiel en enkel. Het deed best wel pijn. Mijn vader zag het gebeuren en kwam naar me toe om te vragen hoe het met me was. Ik zei dat het pijn deed, maar ik dacht dat ik wel de heuvel kon opgaan om voor de dieren te zorgen van ons boerderijtje, wat mijn dagelijkse werk was. Mijn vader vond dat goed.
Vóór en ook na het gesprek met mijn vader keerde ik mij direct tot God om te weten dat ik in Zijn zorg en bescherming was. Ik begon met wat ik het “nee” gebed noem – eigenlijk een ontkenning dat er gevoel of intelligentie kan zijn in enige lichamelijke of stoffelijke vorm. Het jaar daarvoor had ik van een Christian Science spreker over het “nee” gebed gehoord en het was nu een goed moment om ermee te beginnen. Op weg naar de dieren dacht ik daar over na en het gebed hielp me om niet verward te raken en te gaan denken dat ik een stoffelijk individu was dat een ongeluk had gehad. Ik kon mijn taak doen zonder me overbelast te voelen.
Twee dagen nadat ik uit de boom was gesprongen, vertelde ik mijn moeder dat mijn voet pijn deed. Ze zei dat ze voor me zou bidden en vroeg of ik wilde praten met een Christian Science practitioner. Ik besloot te wachten met een practitioner te bellen, maar bleef gedurende die week wel voor mijzelf bidden. Ik ging gewoon naar school, hoewel het pijnlijk was mijn gewicht op de voet te plaatsen.
Na ongeveer anderhalve week echter, deed mijn voet vaker pijn en ik maakte me zorgen dat ik hem misschien gebroken had. Af en toe kwam de angstgedachte bij me op dat ik in een stoffelijke wereld leefde en dat ik een röntgenfoto moest laten maken of een gipsverband nodig had.
Enkele dagen later ging ik mijn buurman helpen in zijn tuin. Die dag begon ik me te realiseren dat alleen God mijn denken kon besturen en niets anders, en dat ik niet bang hoefde te zijn dat het wel even kon duren voordat ik genezen zou zijn. Ik dacht nog eens aan de lezing in mijn kerk over het onderwerp “eenvoudig gebed”. De spreker had drie verschillende gebeden uitgelegd:
- “Nee” (de leugen ontkennen).
- “Help” (God vragen je te helpen in jouw nood).
- “Dankzeggen” (erkennen dat God werkelijk is, en hier is om ons te helpen als we hulp nodig hebben).
Het leek me zinvol om met deze eenvoudige gebeden verder te gaan. Ik ging van het “nee” gebed over naar het “help” gebed, en ik vroeg God wat ik moest weten om Hem op mijn geheel eigen manier uit te drukken. Toen herinnerde ik mij het laatste gebed en besefte dat ik God moest bedanken! Met andere woorden, ik moest mijn gebed kracht toeschrijven en weten dat God er op dit moment was om me te helpen. Voor mij betekende dit dat ik gelukkig moest zijn en dankbaar dat God bij me was en voor me zorgde. Op deze manier bad ik vrijwel constant twee dagen lang, en op de derde dag realiseerde ik me dat ik geen last meer had van mijn hiel en enkel. De genezing had ogenblikkelijk plaatsgevonden. Het “dank u “ gebed was als een ladder geweest die me uit een put had geholpen.
Die ochtend toen ik uit bed kwam had had ik helemaal geen pijn meer. Ik dacht zelfs even dat het onmogelijk was dat de genezing zo vlug kon gebeuren! Maar toen liet mijn moeder me een getuigenis zien in “De Vruchten”, een hoofdstuk in Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Heilige Schrift van Mary Baker Eddy. De getuigenis, onder de titel: “Een geval van mentale chirurgie”, legt uit hoe een man direct genezen was van een gebroken bovenarm door het lezen van Wetenschap en Gezondheid en omdat hij “ontkende, dat er een breuk of een ongeval zijn kan in het rijk van de goddelijke Liefde”(blz. 606). Deze getuigenis liet me zien dat de genezing die ik had ervaren mogelijk en zelfs normaal is, en het resultaat kan zijn van een eenvoudige gedachteverandering. Nadat ik dit had gelezen wist ik dat ik in de toekomst beter in staat zou zijn voor mijzelf en anderen te bidden, en ik was heel dankbaar dat Christian Science er was om me door problemen heen te helpen.
Ik moet hier nog aan toevoegen dat de genezing compleet was – ik kon zonder pijn de buurman weer helpen, mijn karwijtjes doen, en ik hervatte zelfs het snoeien van de bomen die om ons terrein heen staan, wat inhield dat ik metershoog moest klimmen. Ik ben dankbaar voor een beter begrip van wat gebed werkelijk is.
