Vele jaren geleden besloten mijn man en ik een riviertrip te maken in Colarado. We vonden een groep die naar de Yampa en de Green Rivier ging. Het was een heel opwindend vooruitzicht – totdat we onze gidsen ontmoetten die ons vertelden dat ze nog nooit in dat deel van deze rivieren waren geweest als het water zo hoog stond door hevige regenval.
Ze boden een bus aan voor diegenen die op dat punt liever terug wilden gaan, maar mijn man en ik besloten te blijven. We dachten dat het best leuk zou zijn. We klommen met de rest van de groep in onze rubberboot en gingen stroomafwaarts. Het was een opwindende rit met veel stroomversnellingen, zodat we ons stevig vast moesten houden aan de touwen.
Plotseling, toen de golven hoger werden, zagen we een man aan de andere kant van de rivier met een handdoek naar ons zwaaien. Hij wenkte ons om naar zijn kant te komen. Maar het was al te laat. Een gigantische rots doemde voor ons op en de kolkende rivier raasde er recht overheen. Omdat ik voor in de boot zat, was ik de eerste die over de rots heenging. Op dat moment verklaarde ik “God regeert!” Ik wist zeker dat God, Die goed is, de situatie in de hand had.
We hoorden de bank in het vlot kraken, en het water stroomde over de zijkanten naar binnen. Het vlot wervelde in een draaikolk over de rivier. We zagen een van onze gebroken roeispanen wegdrijven, wat betekende dat we geen mogelijkheid meer hadden om het vlot te besturen. Verder stroomafwaarts naderden we de oever en een man sprong in het water, greep het touw dat mijn man naar hem toegooide en trok het vlot naar de kant waar we allemaal uitstapten. Niemand had enig letsel, maar we waren allemaal overstuur en enkelen huilden van angst.
Toen we uit onze volgelopen boot klommen en ik de rotswand zag naast de rivier, stelde ik voor dat we naar de dichtstbijzijnde stad zouden lopen. De gids adviseerde echter dat niet te doen omdat de rots steil was en de dichtstbijzijnde stad ettelijke kilometers ver weg, wat zou betekenen dat we een lange afstand zouden moeten lopen in de brandende zon.
Ik realiseerde me toen dat ik zocht naar een menselijke manier om uit de hachelijke toestand te komen in plaats van me tot God te wenden voor leiding. Niemand van ons wilde teruggaan in de boot, maar ik besefte dat die angst genezen kon worden. Ik dacht aan de Gulden Tekst van de bijbelles van die week in het Christian Science Kwartaalboekje: “Vreest niet, gij klein kuddeke, want het is uws Vaders welbehagen, u het Koninkrijk te geven” (Lukas 12:32). Gods koninkrijk is ons allemaal beloofd. Niemand is buitengesloten. Vrees is geen deel van God, van Zijn koninkrijk, van mij (of van wie dan ook). Ik zag in dat vrees de macht van God niet kon stoppen, hoe bang ik ook was. Mary Baker Eddy zegt in Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Heilige Schrift: “Vrees heeft nooit het zijn en zijn werking tot stilstand gebracht” (blz. 151). Ik wilde de vrees loslaten en genieten van de mooie natuur.
Plotseling hoorden we iemand in een van de boten stroomafwaarts deze woorden zingen:
Hij zal je op arendsvleugels verheffen,
Je dragen op de adem van de morgenstond,
Je laten schijnen als de zon,
En houdt je in de palm van Zijn hand.
(Michael Joncas, “On Eagle’s Wings” 1979 New Dawn Music)
Deze woorden waren geïnspireerd door de Heilige Schrift en ik besefte dat God ons allemaal in Zijn hand hield. Al heel spoedig werd iedereen kalm en rustig terwijl we naar dit lied luisterden. De angst was verdwenen.
Ondanks de ervaring met de enorme rots was onze boot nog bruikbaar en na korte tijd riep de gids ons om weer in te stappen. Iemand gaf ons een reserve roeispaan. We hoorden dat dit het moeilijkste stuk van de trip zou gaan worden, maar ik wist dat God met ons was, en niemand leek bang te zijn. De rest van onze tocht was opwindend en zonder problemen, en ik was blij omdat ik wist dat God ons allemaal beschermde. Iedereen was kalm en we bereikten onze bestemming veilig en opgewekt.
In Wetenschap en Gezondheid schrijft Mary Baker Eddy: “De goddelijke Liefde heeft altijd voorzien en zal altijd voorzien in alles wat de mens van node heeft” (blz. 494). Ik was zo dankbaar dat in onze menselijke nood werd voorzien door een troostend gezang dat me herinnerde aan Gods zorg. God had ons veilig geleid naar ons einddoel. Deze ervaring heeft jarenlang de rondgang gedaan in onze familie en herinnert ons altijd weer aan Gods genezende en beschermende macht die zelfs in de moeilijkste omstandigheden met ons is.
Marjorie Hamlin
St. Louis, Missouri, VS.
