Ik gaf Charlie een van mijn stevige knuffels – die Charlie meestal heel fijn vindt! Toen viel mijn iPad van de tafel en Charlie schrok zich een hoedje en sprong razendsnel over de achterkant van de stoel. En daarbij krabde hij me per ongeluk in mijn oog. Ik was echt bang en riep mijn ouders.
Ik wist dat ik Charlie niets kwalijk moest nemen want in andere situaties had ik ondervonden dat vergeven de eerste stap is naar genezing, omdat vergeven helpt me dichtbij God te voelen. Dus dat deed ik. Ik wist dat Charlie me nooit pijn had willen doen.
Mijn ouders en ik baden voor mij en we wisten dat er geen ongelukken kunnen gebeuren in Gods koninkrijk, omdat God helemaal goed is, alle macht heeft, en God kent geen nare dingen. Dus moest ik altijd veilig zijn.
Ik voelde me een beetje beter toen ik hierover nadacht, maar mijn oog deed nog steeds pijn. Mijn vader belde mijn grootmoeder, die een Christian Science practitioner is, en zij zei dat ze voor me zou bidden. Zij herinnerde me er ook aan dat ik het beeld en de gelijkenis ben van God, wat betekent dat ik rein ben en geestelijk en niet bezeerd kan worden. Een paar minuten later lachte ik alweer en keek TV.
De volgende dag was mijn oog een beetje gezwollen en werd ik weer bang. Mijn moeder troostte me en zei dat er niets was om bang voor te zijn, dus ging ik gewoon mijn dagelijkse dingen doen en vertrouwde op God om voor Charlie en mij te zorgen. Tegen bedtijd was de zwelling een stuk minder. En toen ik de volgende ochtend wakker werd was mijn oog helemaal genezen.
Ik ben zo dankbaar voor deze genezing en voor de liefdevolle macht van God.