Ik heb de laatste drie jaar cursussen op school gevolgd over filmen. En ik heb zo enorm genoten van deze lessen dat ik serieus over de mogelijkheid denk om filmen als mijn toekomstige loopbaan te kiezen. Ik heb geleerd en leer nog steeds een heleboel feiten die ik erg interessant vind, van de gedetailleerde studie over hoe beroemde films in de cinemageschiedenis zijn gemaakt, tot hoe je de film kunt gebruiken om een speciale boodschap over te brengen.
Maar wat ik echt bijzonder vind, is te ontdekken hoe je dezelfde scѐne op verschillende manieren kunt filmen. En ook om te begrijpen dat bij de beslissing over een opname, de keuze van een bepaald perspectief de indruk die de kijker krijgt in grote mate kan beïnvloeden.
Bijvoorbeeld, een opname van een persoon vanuit een hoek die lager is dan zijn ooghoogte, benadrukt zijn machtspositie, terwijl het tegenovergestelde effect wordt bereikt door hem te filmen vanuit een positie boven zijn ooghoogte. En ook, als je de camera een beetje zijwaarts zet in plaats van recht voor de persoon, dit de kijker onmiddellijk een gevoel van rusteloosheid of nervositeit geeft. Deze laatste techniek wordt dutch tiltgenoemd.
Ik denk dat wij ook bepalen hoe de dingen in ons leven zich voordoen, afhankelijk van de door ons gekozen hoek van waaruit wij ernaar kijken. Onze verwachtingen hebben een bepalende invloed op de film van onze ervaring. En we beschikken over alle ideeën van het goddelijk Gemoed dat ons heeft geschapen, om een verkeerde aanpak te corrigeren en tot een goed resultaat te komen.
Afgelopen zomer reisde ik alleen van Roemenië naar de Verenigde Staten om deel te nemen aan een kamp voor startende filmers aan de Universiteit van Californië in Los Angeles (UCLA). De lange reis per vliegtuig was op zich al een uitdaging. Ook het idee dat ik zou deelnemen aan een cursus zo dichtbij Hollywood en aan zo’n gerenommeerde universiteit, maakte dat ik me enigszins onzeker voelde. Ik werd nog onzekerder als ik eraan dacht dat iedereen wel eens bekwamer kon zijn dan ik, en dat ik mezelf voor gek zou zetten, en dat weerhield mij ervan om te genieten van zo’n geweldige kans.
Ik denk dat mijn eigen perspectief een beetje verdraaid was. En toen ik van een ander gezichtspunt uitging en vertrouwde dat alles op z’n juiste plaats was, en dat mijn vaardigheden een weerspiegeling waren van de goddelijke intelligentie die mij had geschapen, verliep mijn hele ervaring in harmonie. En zo kreeg ik de vrijheid en zekerheid die nodig waren om plezier te beleven aan het leerproces en het toepassen van de kennis die ik had, zodat ik mijn vaardigheden ten volle kon tonen.
Deze verandering van perspectief, waarbij wij trachten de situatie te zien zoals God, het oneindig Gemoed, hem ziet, wordt in Christian Science gebed genoemd. En als we op deze manier over een probleem bidden, wat het ook is, blijven we nooit op dezelfde plek staan, maar bewegen ons vooruit, en komt er een oplossing. De reis was een onvergetelijke ervaring en gaf me een enorme stimulans om meer vertrouwen te hebben.
Als ik nu mijn camera in focus moet brengen op zoek naar de perfecte opname, denk ik vaak terug aan die verandering van perspectief aan het begin van mijn reis naar Los Angeles. En het fantastische is, dat ik nu inzie dat wij allemaal deze manier van denken kunnen toepassen, wat ook onze zorgen zijn, op alles in ons leven.
