Mama was een Christian Scientist – op haar manier. Papa geloofde niet in God – op zijn manier. Ik groeide op in Christian Science – op mijn manier.
Tegen de tijd dat ik naar de universiteit ging, had ik Christian Science de rug toegekeerd, rookte als een schoorsteen, gebruikte soms alcohol, en voelde me volslagen belabberd. “Waarom probeer je Christian Science niet nog eens?” vroeg mijn moeder. En ook vrienden van de familie, Christian Scientisten, stelden die vraag.
“Nee, dank je wel. Ik wil niets te maken hebben met dat ‘God is Liefde’- gedoe”, zei ik.
Uiteindelijk zei een van hen: “Wat heb je eigenlijk te verliezen”?
Op dat moment had ik niets te verliezen. Ik zat op de bodem van de put. Daarom ging ik naar een Christian Science practitioner, en hij zei precies hetzelfde. Probeer het nog eens. Ik hoefde hem of iemand anders niet te geloven. Als het werkte, zou ik genezen worden. Als het niet werkte, wat had ik dan te verliezen? Alles wat ik doen moest, volgens hem, was mijn manier van denken te veranderen, en begrijpen wie mijn ware Vader/Moeder was, en wie ik in feite was. Natuurlijk werkte het, en ik werd een toegewijde Christian Scientist vanaf die tijd.
Maar ik had een solide ondergrond nodig voor mijn demonstratie – een thuisbasis om vanuit te werken en op terug te kunnen vallen – en daarom werd ik lid van De Moederkerk. Dit was het tweede goede ding dat ik ooit had gedaan. (Christian Science accepteren, was het eerste). Lidmaatschap in De Moederkerk werd mijn fundament, mijn rots.
Laat me in het kort vertellen hoe het begrijpen van rots en fundament zich in mijn denken ontwikkelde.
Ten eerste: aan het einde van de Bergrede sprak Jezus over de wijze man die zijn huis op een rots bouwde, en omdat het op een rots was gebouwd was dat huis beschermd tegen de vernietigende krachten van de elementen (zie Matth. 7:24-27).
Vervolgens schrijft Mary Baker Eddy: “Gebouwd op de rots zal onze kerk de storm van de eeuwen doorstaan” (Miscellaneous Writings 1883-1896, blz. 140); letterlijk en figuurlijk, want de geestelijke idee zal in eeuwigheid blijven bestaan.
Ook in Wetenschap en Gezondheid, in haar definitie van Kerk, zegt zij dat kerk “het bouwwerk van Waarheid en Liefde” is, Gods bouwwerk. En bij het leggen van de hoeksteen van de originele Moederkerk schreef zij: “Laus Deo, - op deze rots/(De hemel heeft hem recht en goed uitgebeiteld)/Staat Zijn kerk” (Pulpit and Press, blz. 16). En uiteindelijk, in Deuteronomium, kwam het bevel: “geeft onze God grootheid! Hij is de Rotssteen” (32:3,4).
Aldus bouwde ik met deze bouwstenen mijn mentale kerkhuis.
Eerst: God, het goede, is de Rots, het fundament of de basis van alles wat bestaat. Dat was zeker solide, en ik wist dat ik altijd op Hem kon vertrouwen en bouwen.
Vervolgens: als onze Kerk het bouwwerk van Waarheid en Liefde is, en Waarheid en Liefde zijn synoniemen van God, dan is onze Kerk gebouwd op God, de Rots, en zal net zo oneindig en eeuwig zijn als God Zelf. Hoe kan er iets meer solide en blijvend zijn dan dat? Gebouwd op God kan en zal onze Kerk alle moeilijkheden die het sterfelijk gemoed haar wil opdringen, weerstaan. Laus Deo – op deze rots staat Zijn kerk. En, God zij geprezen – op deze rots wil ik staan!
Wat zou ooit een grotere steun voor mij kunnen zijn dan het vertrouwen in, en het lidmaatschap van deze wereldwijde Kerk die mijn rechten en mijn gekozen religie beschermt, en voorziet in talloze manieren waarop ik mijn God kan dienen.
Zou lidmaatschap in De Moederkerk meer kunnen betekenen?
Niet voor mij!
