Het is al meer dan zestig jaar geleden dat mijn vader de kerk waar hij mee opgegroeid was, verliet, omdat hij een duidelijker begrip zocht van God. Hij vond het antwoord precies een huizenblok verder – bij een Christian Science kerk. Hoewel hij niet direct fysieke gezondheid zocht, was er een prachtig bijverschijnsel van deze nieuwe levensopvatting, namelijk de totale genezing van een dubbele ruggegraatsverkromming en gewrichtsontsteking, en ook van rookverslaving en opvliegendheid. Hij en mijn moeder waren zo verlangend om wat zij leerden over God in praktijk te brengen, dat ze besloten om een derde kindje te krijgen (dat ben ik!) om dit nieuwe groeiende begrip van een liefhebbende, altijd-tegenwoordige, almachtige Vader-Moeder God aan te tonen en met anderen te delen.
In mijn jeugd heb ik veel bewijzen van Gods zorg gehad – van bescherming en vlugge genezing van kinderziekten, tot herstel van letsel, opgelopen als een atletische, avontuurlijke wildebras.
Toen mijn man en ik zelf kinderen hadden, zorgden onze drie zoons er vaak voor dat wij de gelegenheid hadden om te bidden. Met iedere ervaring groeide onze waardering voor Christian Science genezing. Op een keer zat ons driejarige zoontje op een wespennest. Een buurman droeg hem ons huis in met de mededeling dat hij overdekt was met steken en behandeld moest worden. Deze buurman wist ook dat ons gezin vertrouwde op Christian Science voor genezing. Hij ging de kamer uit terwijl ik mijn zoontje troostte en met hem sprak over Gods schepselen die onschadelijk, nuttig en onvernietigbaar zijn, en dus ook de wespen (zie Wetenschap en Gezondheid, blz. 514).
Ik vertelde mijn zoontje dat het niet de bedoeling van de wespen was om hem pijn te doen, maar omdat hij op hun huis was gaan zitten, hadden zij het beschermd op de enige manier die zij kenden. Al gauw waren we samen aan het giechelen toen we ons voorstelden hoe die kleine wespen naar buiten keken en een groot achterwerk zagen neerdalen met de bedoeling bovenop hun te landen! Binnen een paar minuten gaf mijn zoontje aan dat de pijn was verdwenen. Hij wilde naar zijn vrienden toe in het zwembad, dus trok ik hem zijn shirt uit en zag dat alle sporen van wespensteken al verdwenen waren. De buren waren blij verrast toen hij opgewekt en zonder enig teken dat hij gestoken was, naar hun toekwam, klaar om met hun te gaan zwemmen.
Een paar jaar geleden kochten we een Bernese berghond pup. Toen ze ongeveer een jaar oud was, en meer dan 80 pond woog, kwam ze heel gehoorzaam om de hoek van het huis aangestormd toen ik haar riep en vloog met een klap tegen mijn been aan. Ik schreeuwde het uit van de pijn, en zij ging rustig bij me zitten toen mijn echtgenoot kwam om te zien wat er aan de hand was. Het zag er niet goed uit, en ik was niet in staat om op dat been te staan, zodat mijn man me naar binnen hielp, me in een stoel zette en een Christian Science practitioner belde. Zij begroette me met zoveel liefde dat ik me direct geborgen wist in Gods armen. Ze gaf me een passage op uit Wetenschap en Gezondheid (blz. 423): “De Christian Scientist, die wetenschappelijk begrijpt dat alles Gemoed is, gaat van mentale veroorzaking, van de waarheid van het zijn uit, om de dwaling te vernietigen.” Ik vertrouwde er meteen op dat deze behandeling wetenschappelijk en effectief was, en dat de situatie alleen maar een verkeerde gedachte was, en niet een fysiek probleem.
Bovenstaande aanhaling gaat verder: “Dit middel tot herstel brengt een verandering teweeg en bereikt ieder deel van het menselijk organisme. Volgens de Schrift doorzoekt het ‘de gewrichten en het merg’ en herstelt het de harmonie van de mens.” Hier was opnieuw de verzekering dat deze gebedsbehandeling het gehele menselijk systeem aanspreekt – gewrichten en merg! Iedere bezorgdheid dat er een bot was dat aandacht nodig had was verdwenen. Ik las de volgende bladzijden in Wetenschap en Gezondheid regel voor regel, blij dat Mary Baker Eddy zo duidelijk had uitgelegd waar we in onze gebeden op moeten letten.
Ik belde de practitoner die dag ieder uur om me te melden en om mijn vooruitgang kenbaar te maken. We hadden het over de geestelijke kwaliteiten die mijn jonge hond tot uitdrukking bracht: de zuivere uitdrukking van onvoorwaardelijke liefde, vreugde, energie, gehoorzaamheid, zachtaardigheid, trouw, volharding, kracht en schoonheid.
Bij iedere waarheid die we deelden, voelde ik me sterker en kreeg ik meer vertrouwen, en al spoedig was ik vrij van pijn. Dat was op een woensdag. Het lag in mijn bedoeling om die avond naar de getuigenisbijeenkomst te gaan. De “maar wat als…” slopen in mijn gedachten: Maar wat als ik niet kan lopen? Of autorijden? Wat als ik morgen niet kan werken? De practitioner herinnerde me er aan dat we ieder moment leven in het “nu”; God kent alleen maar het nu. Op een gegeven moment vroeg ik me zelfs af of ik van de winter wel in staat zou zijn om te skiën. Het was juni! Om in het “nu” te blijven was een hele toer, maar het was een goede les. Ik wist dat ik alleen maar kon weten wat God weet. En God weet alleen maar het goede, omdat Hij altijd uitsluitend goed is.
Toen het tijd werd om naar de kerk te gaan, kon ik staan en lopen. Mijn man reed me naar de kerk. Toen ik de volgende dag naar mijn werk ging liep ik alleen maar een beetje langzamer dan anders, maar het scheen niemand op te vallen. Ik was dankbaar voor iedere stap, iedere beweging, iedere gedachte die me dichter bij de totale bevrijding van pijn en letsel bracht. Ik bleef vooruitgaan. Enige weken was er nog een grote bult, maar uiteindelijk verdween die.
Binnen twee weken kon ik weer hard lopen met onze honden, zwemmen en wandelen, en alle tekenen van letsel waren totaal verdwenen. Ik kon die winter ook weer skiën zonder enige moeilijkheid. (In die tijd werkte ik in de ski-industrie en dat vereiste dat ik zeven dagen per week skilaarzen moest dragen!).
Ik ben dankbaar voor alle absolute bewijzen dat God constant voor ons zorgt, en voor het feit dat mijn vader vele jaren geleden op zoek ging naar een beter begrip van God.
Derry, New Hampshire, V.S.
