Toen het duidelijk werd dat ik meer opbergruimte nodig had in mijn garage, bestelde ik een aantal kasten, die vervolgens in elkaar gezet moesten worden. Twee van de hoge, zware dozen waarin de kasten arriveerden, stonden tegen de garagemuur geleund. Toen ik er eentje langzaam naar de grond wilde laten zakken, verloor ik het houvast eraan. De doos viel keihard op mijn voet.
In plaats van me te concentreren op de pijn die het veroorzaakte, dacht ik meteen aan een passage uit het Christian Science-leerboek die mij in het verleden al vaak had geholpen: “Ongelukken bestaan niet voor God, of het onsterfelijk Gemoed, en wij moeten de sterfelijke grondslag van ons geloof loslaten en ons met het ene Gemoed verenigen, willen wij het denkbeeld van toeval door het juiste begrip van Gods onfeilbare leiding vervangen en zodoende harmonie aan het licht brengen.”
“Onder de goddelijke Voorzienigheid kunnen er geen ongelukken gebeuren, want er is geen plaats voor onvolmaaktheid in volmaaktheid” (Mary Baker Eddy, Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Heilige Schrift, blz. 424).
Toen ik de garage verliet, bad ik, vasthoudend aan het geestelijk feit dat ongelukken onbekend zijn voor God, omdat Hij al het goede is en alles “zeer goed” heeft geschapen zoals het in de Bijbel staat (Genesis 1:31). Ik kon echter niet normaal lopen en dat maakte me bang.
Ik nam contact op met een Christian Science-practitioner om mij te helpen omgaan met deze angst door het metafysisch begrijpen van God en mijn ware, onlosmakelijke verwantschap met Hem. Ze verwees mij naar de volgende passage in Wetenschap en Gezondheid waarin Leven en Gemoed als synoniemen voor God worden gebruikt: “In de stoffelijke zelfheid verzonken, onderscheiden en weerspiegelen wij slechts vaag de substantie van Leven of Gemoed. Het ontkennen van de stoffelijke zelfheid helpt ons de geestelijke en eeuwige individualiteit van de mens te onderscheiden en vernietigt de foutieve kennis, die uit de stof, of door wat men de stoffelijke zinnen noemt, wordt verkregen” (blz. 91).
Ik redeneerde dat mijn gedachten waarschijnlijk “In de stoffelijke zelfheid verzonken” waren en dat ik even stil moest staan om mijn “geestelijke en eeuwige individualiteit” als Gods kind te ontdekken. Dus in mijn gebed bevestigde ik mijn ware aard als het beeld en de gelijkenis van God (zie Genesis 1:26). Ik moest ook de “foutieve kennis”die uit de stof, of door wat men de stoffelijke zinnen noemt, wordt verkregen” afleggen – de pijn en het gebrek aan evenwicht dat ik via mijn fysieke zintuigen voelde. In plaats van mijn aandacht te richten op iets onharmonieus – iets wat God, het goede, niet kon scheppen en niet had geschapen – kon ik Gods almacht en alomtegenwoordige harmonie erkennen.
De volgende ochtend was mijn toestand aanzienlijk verbeterd, wat me enorm bemoedigde. De volgende twee dagen probeerde ik mezelf te zien zoals God me ziet, in plaats van te kijken naar de “foutieve kennis” over mijn voet. Ik streefde ernaar mezelf te zien zoals God mij ziet: altijd geestelijk en heel. Ik bleef bidden en zong het eerste gezang uit het Gezangboek van Christian Science. Elke keer dat ik pijn voelde of de neiging had om te hinken, vulde de vreugde van de woorden van het gezang mijn hart:
O God, ons loflied rijze omhoog,
Uw licht omstraalt de hemelboog,
Zo love de aard Uw heerlijkheid,
Van nu aan tot in eeuwigheid.
(Nahum Tate en Nicholas Brady)
Binnen drie dagen was alles goed. De pijn was weg, ik liep normaal en ik kon gewone schoenen dragen. Mijn zoon kwam langs en zette beide kasten in elkaar. Dat was een extra les in nederigheid voor mij: dat ik eenvoudig om hulp moet vragen als ik dat nodig heb.
Voor deze snelle genezing en dit dieper geestelijk inzicht ben ik God en Christian Science zeer dankbaar.
Cynthia Deupree
Brainbridge Island, Washington, VS
