Op mijn school in Zweden, waar ik woon, volgde ik een tweejarig programma binnen het Internationaal Baccalaureaat curriculum, een programma dat leerlingen voorbereidt op de universiteit. Het is uitermate streng met veeleisend lesmateriaal, toetsen, oefenexamens en eindexamens aan het einde van het tweede jaar. De oefenexamens aan het einde van het eerste jaar bepaalden of we dat jaar moesten overdoen.
Tijdens het grootste deel van mijn eerste jaar ging het eigenlijk best goed. Het was uitdagend, maar ook leuk. Ik kon al mijn deadlines halen, zowel voor school als voor buitenschoolse activiteiten. Maar hoe meer de oefenexamens naderden, hoe vaker ik opmerkingen van klasgenoten hoorde zoals: “Ik kan dit niet”, “Ik ga zakken”, Ik heb geen tijd” en “Dit is onmogelijk”— en ik begon die dingen zelf ook te geloven.
Toen de examens nog dichterbij kwamen, had ik meer te doen en minder tijd om het te doen. Hoe meer ik deed, hoe minder ik leek te onthouden en te begrijpen en hoe meer stress ik voelde.
Aanvankelijk wendde ik me niet in gebed tot God om hulp of steun. Ik probeerde het gewoon zelf vol te houden. Maar nadat ik veel avonden tot in de nacht had gewerkt, uren had verspild door uitstelgedrag en verschrikkelijk moe was geworden, kwam ik vast te zitten. Toen begon ik te bidden.
Bidden betekent niet God vragen om dingen te veranderen, maar luisteren naar wat God, Geest, ons vertelt over onze ware, geestelijke identiteit als Zijn kind. En omdat Hij deze identiteit heeft geschapen, is die geheel goed, vredig en intelligent. Zo te bidden helpt ons te onderscheiden wat werkelijk is en wat onwerkelijk is.
Door mijn studie van Christian Science had ik geleerd dat wat werkelijk is, onze identiteit is als weerspiegeling van God – geschapen, zoals de Bijbel zegt, naar Zijn beeld en gelijkenis. Als Zijn weerspiegeling hebben we reeds alles wat we nodig hebben. Tot dat moment had ik me niet gerealiseerd dat ik het vermogen had om alles te doen wat nodig was om te slagen. Maar gebed stelde me in staat mijn angst over deze examens te vervangen door mijn begrip van wat waar is.
Deze passage uit Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Heilige Schrift van Mary Baker Eddy hielp me ook: “Als zinsbedrog u zegt: ‘Ik heb mijn geheugen verloren’, spreek het dan tegen. Geen der vermogens van Gemoed gaat ooit verloren. In de Wetenschap is alle zijn eeuwig, geestelijk, volmaakt en harmonisch in iedere werking. Laat het volmaakte beeld aanwezig zijn in uw gedachten in plaats van het verdorven tegenbeeld. Deze vergeestelijking der gedachte laat het licht binnen en brengt het goddelijk Gemoed, Leven, niet de dood, in uw bewustijn” (blz. 407).
Voor mij betekent het “volmaakte beeld” begrijpen, dat wij oneindige capaciteit, intelligentie en harmonie weerspiegelen, omdat we de uitdrukking van God zijn. Het onvolmaakte beeld is de veronderstelling dat we stoffelijk zijn – gebrekkig en beperkt. Wanneer we ons denken verheffen om het volmaakte beeld te zien, geeft dit ons het inzicht dat we alles kunnen bereiken wanneer we op God vertrouwen.
Ik realiseerde me dat ik mezelf niet hoefde te begrenzen door te denken dat ik iets niet kon onthouden of begrijpen. De waarheid is dat ik daartoe in staat ben – dat wij allemaal in staat zijn te weten wat goed is, omdat Gods oneindige intelligentie in ons allen tot uitdrukking komt.
Deze inzichten hielpen me ook op koers te blijven na de examens, terwijl ik probeerde een paar extra deadlines te halen vóór de zomervakantie. Ze hielpen me om alle stress en angst te weerleggen en me kalm en zelfverzekert te voelen.
Naast het behalen van al mijn deadlines voor de zomer, slaagde ik ook voor al mijn examens!
Soms raak ik nog even verstrikt in een pessimistische houding, vooral tijdens de examenperiode, wanneer anderen om me heen negativiteit verspreiden. Maar ik heb geleerd waakzaam te zijn – me bewust te zijn van wat er in mijn denken omgaat en geen angst of twijfel te laten binnensluipen. Wanneer ik me op God richt en mezelf zie zoals Hij me ziet, is er geen plaats voor angst.