Ongeveer een jaar geleden stond ik in het kantoor van de dierenkliniek om een rekening te betalen. Er was een jonge hond in het kantoor die plotseling tegen me opsprong en me in mijn hand beet. Dat veroorzaakte diepe wonden. De jongeman die de riem vasthield, trok de hond snel terug en was erg geschrokken. Hij wilde zeker weten dat alles met me in orde was. De omstanders reageerden ook geschokt en de kantoormanager nam me vlug mee naar de behandelkamer, waar mijn wonden schoon gemaakt en verbonden werden. De eigenaars van de dierenkliniek drukten mij op het hart naar het ziekenhuis te gaan om mijn hand te laten onderzoeken en te laten hechten. Zij boden zelfs aan om de rekening te betalen. Ik bedankte de dierenartsen heel hartelijk en verzekerde hen dat ik goed voor de wonden zou zorgen. Ik kan me niet herinneren dat ik tijdens het schoonmaken iets van pijn heb gevoeld, en er werd geen zalf gebruikt voor de wond of enige medische handeling verricht.
Op dit moment begon ik te bidden. Ik hou van dieren en heb jarenlang gefokt en geshowd met honden. Ik was er van overtuigd dat de hond die me gebeten had geen schuld trof. Ik wist dat ik alleen maar liefde moest voelen voor allen die hierbij betrokken waren, ook de hond. Ik redeneerde dat harmonie een goddelijke wet is, zoals dat in Christian Science wordt uitgelegd, en dat die wet altijd in werking is. Aangevallen worden en lijden konden nooit uit deze wet voortkomen. Ik dacht aan Gods liefde voor al Zijn schepselen en was dankbaar dat hun ware natuur liefdevol is en niet agressief. Een gedachte die in me opkwam, was de verklaring in Wetenschap en Gezondheid: “Al Gods schepselen bewegen zich in de harmonie van de Wetenschap en zijn onschadelijk, nuttig en onvernietigbaar “ (blz. 514). Ik houd van de gedachte dat het ene geestelijke idee in Gods schepping het andere idee geen schade kan doen. De hond en ik waren allebei Gods schepping en daarom onschuldig en beschermd.
Gesterkt door mijn gebed ging ik terug naar het kantoor om met de jongeman te spreken wiens hond mij had gebeten. We spraken een paar minuten en ik verzekerde hem dat ik niet boos was over de situatie. In feite was het zelfs niet bij me opgekomen om de jongeman of zijn hond te beschuldigen. Ik accepteerde zijn aanbieding voor welke behandeling dan ook te betalen, en stelde voor dat hij de hond op een trainingscursus zou doen. Ik gaf hem de naam van een goede gehoorzaamheidstrainer. Hierna belde ik een Christian Science practitoner. Zij zei dat ze me geestelijk zou helpen en mijn gebeden zou ondersteunen. Ik ging ook naar een Christian Science verpleegster, die mijn hand liefdevol schoonmaakte en er een nieuw verband om deed. Met vreugde bevestigden we samen mijn volmaaktheid als Gods smetteloze en complete uitdrukking, en ik voelde totaal geen pijn. Ik hield de wonden bedekt en bleef bidden. Ik was in staat met al mijn activiteiten gewoon door te gaan.
Mijn hand was in een paar dagen genezen. De jongeman heeft mijn rekening van de Christian Science verpleegster betaald, en ik heb later ontdekt dat hij zijn hond inderdaad op een gehoorzaamheidscursus had gedaan. Terwijl ik dit schrijf heeft mijn hand geen litteken van deze ervaring, en mijn liefde voor honden, die ik mijn levenlang al had, is onaangetast.
Santa Barbara, Californië,V.S.
