Een paar maanden geleden ben ik met een jeugdgroep, bestaande uit Christian Scientisten, hun vrienden en een paar begeleiders, een weekend naar de stad New York geweest. Het was echt een inspirerend en bijzonder weekend en de eerste dag na thuiskomst was ik nog steeds in de wolken met een blijdschap die je ervaart als je de aanwezigheid van de goddelijke Liefde voelt.
Die dag ging ik, zoals ik meer doe, mijn zuster ophalen van school. We liepen samen jolig de achtertrap af. Toen ik halverwege een laaddok voor me zag besloot ik er vanaf te springen. Ik had niet echt gekeken hoever het van de grond was, maar dacht alleen hoe spannend het zou zijn om de lucht langs me heen te voelen suizen en even het gevoel te hebben te vliegen.
Maar toen ik me realiseerde dat het laaddok hoger was dan ik besefte, was het te laat. Ik had de sprong al gewaagd en landde zwaar op mijn linkervoet. Iets in die voet werd ontwricht en dat deed veel pijn.
Angst en zorgen begonnen langzaam tot me door te dringen. “Wat als mijn voet niet op de juiste wijze geneest?” vroeg ik me verontrust af.
Ik hinkte naar mijn auto, leunend op mijn zuster, terwijl ik het onzevader bad. Dit hielp om de angst te verminderen. Ik had eerder genezingen gehad door Christian Science, en wist dus dat gebed werkte.
Spoedig had ik de kalmerende gedachte: Ik ga samenwerken met God om getuige te zijn van genezing. Hoe kon ik ooit beter verzorgd worden dan door Gods constante aandacht en liefde?
Die inspiratie hielp, maar ik moest nog steeds met de vrees afrekenen dat dit wel eens een “serieus” geval kon zijn dat genezen moest worden. Ik had nog nooit voor iets dergelijks hoeven te bidden.
Omdat mijn rijvoet niet bezeerd was, startte ik de auto om de korte afstand naar huis te rijden. Na een paar minuten begon ik me een beetje zwak te voelen en merkte ik dat mijn voet aan het opzwellen was. Dus ging ik in een stille straat aan de kant van de weg staan. Het werd me zwart voor de ogen en ik dacht dat ik flauw zou vallen. Ik vroeg mijn zuster een paar gezangen voor me te zingen uit het Gezangboek van Christian Science. Ze begon met:
“Ik ga met Liefde aan mijne zij,
En heilig wordt de dag voor mij;
Ik ken geen vrees, ga niet alleen,
Ik voel haar arm zacht om mij heen,
Een vreugd, die niets me ontnemen kan,
Ik ga mijn weg met Liefde dan.
(Minny M.H. Ayers, gezang 139)
Ofschoon het een hete dag was kwam er een koele bries door de open ramen van de auto en dat deed me goed.
Mijn zuster eindigde het gezang en begon aan een ander. Nadat ik een paar minuten geluisterd had voelde ik me helemaal vredig en mijn zicht verbeterde tot het weer normaal was. Ik kon op dat moment werkelijk Gods volmaakte, onvoorwaardelijke liefde voor mij voelen.
Al gauw leek het veilig om naar huis te rijden. De pijn in mijn voet was verdwenen, ofschoon ik er nog niet op kon staan of hem veel kon bewegen. Ik verdiepte me in het andere gezang dat mijn zuster gezongen had. Een regel uit het laatste couplet sprak me erg aan: “...Daar Liefde Leven is” (Mary Baker Eddy, gez. 30-32). Als Liefde Leven is, redeneerde ik, hoe kon ik dan de gevolgen ervaren van iets dat niet uit Liefde voortkwam? En ofschoon ik me deze onprettige situatie zelf op de hals had gehaald door van het platform af te springen, besteede ik er geen tijd aan om me schuldig te voelen.
Inplaats daarvan dacht ik aan de liefde en steun die ik de laatste paar dagen had ervaren tijdens de New York trip en de genezende ideeën die ik had opgedaan. En die liefde was slechts een kleine weergave van de goddelijke Liefde, God. Als mijn leven Liefde weerspiegelde, gold dat voor ieders leven en dan hoefde ik, noch iemand anders, ooit iets mee te maken dat ongelijk is aan die Liefde, zoals pijn.
Ik realiseerde me ook dat ik in feite heel dankbaar was voor de mogelijkheid om te genezen. Dit was de volmaakte gelegenheid om een paar van de geweldige ideeën die ik aan het leren was, te bewijzen. Die gedachte bracht een verheugde glimlach op mijn gezicht.
Toen mijn zuster en ik thuiskwamen hinkte ik op één voet naar binnen en verdween in mijn slaapkamer. Mijn ouders konden ieder moment thuiskomen, maar tot die tijd besloot ik op mijn bed te gaan zitten met de Christian Science bijbelles. Mijn jongste zusje was me achterna gekomen toen ik de trap opging en ging aan het voeteinde van mijn bed zitten. Ik vroeg haar of ik haar zou voorlezen.
Ze wilde graag luisteren en dus begon ik hardop te lezen. Af en toe stopte ik zodat we konden praten over wat ik voorlas. Ik vertelde haar ook een paar dingen die ik op de zondagsschool had geleerd.
We hadden zoveel plezier samen dat ik mijn voet bijna vergat. Na drie secties van de bijbelles huppelde ze de kamer uit, vrolijker dan ze gekomen was. Ik las verder tot mijn ouders thuiskwamen. Toen bespraken we samen de situatie en besloten dat ik zou doorgaan, met hun steun, voor mezelf te bidden, aangezien ik voelde dat de genezing in zicht was.
De rest van de avond bleef ik werken met de bijbelles en vond steeds meer ideeën die me aanspraken.
Toen ik de volgende ochtend opstond was ik heel gelukkig te ontdekken dat ik mijn voet weer kon gebruiken, met een beetje moeite weliswaar, maar er was grote verbetering en de zwelling was aan het wegtrekken. Ik verwachtte een volledige genezing. Ik begreep dat ik altijd volmaakt was in de ogen van God, dus was ik niet bezorgd over enige slechte gevolgen. Ik bleef de hele dag bidden terwijl ik bezig was met mijn gebruikelijke activiteiten. En ik merkte dat ik met enige voorzichtigheid kon lopen. Die avond ging ik naar de kerk voor de woensdagavond-getuigenisbijeenkomst.
Ik liep naar binnen met het optimistische gevoel dat ik naar een goede dienst ging luisteren, hoewel ik nog mank liep. Wat voorgelezen werd uit de Bijbel en Wetenschap en Gezondheid was inspirerend en ik was erg dankbaar voor alle geweldige dingen die ik op onze tocht had meegemaakt, de ideeën waarover we gepraat hadden, de mensen die ik ontmoet had, de liefde waar ik deel van was. Ik was barstensvol met licht en vreugde.
De tweede helft van de getuigenisbijeenkomst geeft de aanwezigen de gelegenheid hun inzichten en genezingen te delen met de anderen. Dus stond ik op en gaf mijn eerste getuigenis. Ik had eerder genezingen gehad maar had nog nooit de moed opgebracht er een getuigenis van te geven.
Ik realiseerde mij, dat als je anderen deelgenoot maakt van je ervaring, je hen in wezen kunt helpen genezing te vinden, of kunt bemoedigen dóór te gaan met bidden. Genezing is mogelijk en staat vast, maar het is goed om daar af en toe aan herinnerd te worden, ook al weet je het al.
Ik liep zonder te strompelen de kerk uit. Later die week maaide ik het grasveld van de kerk. Ik was volkomen genezen.
Onlangs zei mijn moeder toen ik met mijn haar aan het praten was over genezing, dat zij erover had nagedacht waar en wanneer genezing precies plaatsvindt. Genezing gebeurt in de gedachten, op momenten van inspiratie, als je je helemaal vredig voelt. Deze gedachte was nieuw voor me. Dit betekende dat vóór ik zelfs uit mijn auto was gestapt, de genezing al op gang was. En die zekerheid had ik diep in mijn hart gevoeld. Geen wonder dus dat ik weer stevig op mijn voeten sta.
