“Mammie, wat doe je nou?” klonk de ontstelde kreet van mijn dochtertje door de keuken. Ik stopte even met mijn bezigheden en keek haar niet begrijpend aan.
In een recente uitgave van het tijdschrift Time nam het hoofdartikel, getiteld: “Hoe geloof kan genezen” (23 februari 2009) een belangrijke plaats in. Die titel suggereert een boodschap over godsdienst, maar in feite was het een discussie over het menselijk brein die de hoofdtoon voerde.
Toen de dageraad begon aan te breken, hoorde ik onze Schotse herdershond, Laddie, zachtjes janken bij de voordeur. Er zullen wel elanden aan het grazen zijn in de grasvlakte voor het huis, dacht ik.
Toen mijn man en ik twee jaar geleden een nieuw huis kochten, leek het erop dat dit een goede beslissing was – meer ruimte, een extra kamer waar ik m’n thuiswerk kon doen, en bovendien een logeerkamer die we altijd al wilden hebben. We hoefden ook minder ver te rijden en konden zo op benzineverbruik sparen.
Ik had een ervaring die mij opnieuw duidelijk maakte hoe direct beschikbaar Gods genezende macht is – Zijn nabijheid en goedheid. Op een ochtend in maart 2008, maakte ik een korte wandeling.
Vorig jaar ging ik ongeveer vijf maanden lang door een lange, donkere, mentale tunnel waaraan geen eind leek te komen. Dagelijks kampte ik met een mentale somberheid die ik nooit eerder had gekend.
Twee jaar geleden begon ik voor het eerst naar de Christian Science zondagsschool te gaan in de stad waar ik woon, nadat ik was grootgebracht in een andere religie. Voor ik bekend raakte met Christian Science had ik geen zelfvertrouwen en was erg onzeker.
Hallo, ik heet Brittany. Op een dag deed ik de deur dicht en mijn vinger zat knel op een plek waar hij niet thuishoorde.
Ware liefde is machtig. Dat werd me onverwachts en op een speciale manier duidelijk gemaakt toen mijn man en ik ons eerste kind hadden geadopteerd.
Daar stond het zwart op wit op bladzijde 66 van Wetenschap en Gezondheid : “Trials are proofs of God’s care“. “Beproevingen zijn een bewijs van Gods zorg.