Ik woon op een boerderij in een landerijgebied waar een drukke verkeersweg doorheen loopt. Mijn hond, een gele labrador, was blind, maar hij begaf zich nooit buiten de grenzen van ons terrein. Eens in de herfst kregen onze buren bezoek van hun zoon en hij bracht zijn twee beagels mee. Dat waren jachthonden die mijlenver achter konijnen en herten aanrenden.
Op een middag toen mijn hond niet thuis was gekomen om te eten, vermoedde ik dat zij misschien met de beagels was meegerend. Mijn dochter en ik zochten naar haar tot het donker werd. De volgende dag kwam mijn zoon met zijn hond en zocht in het bos en bij het drasland. Vrienden en buren sloten zich aan bij de zoektocht.
De volgende dag was het koud en regenachtig. Ik dacht terug aan mijn jeugd in Letland en hoe ik daar altijd vertrouwde op Christian Science. Ik was een van zes kinderen en we hadden allemaal veel genezingen. Ik wist dat dezelfde leiding en bescherming nu hier was en ik verklaarde dat God voor mijn hond zorgde.
Tevens werd ik ertoe geleid mijn verontwaardiging over de zoon van de buren aan te pakken, die volgens mij zijn honden niet in bedwang had gehouden. Christus Jezus zei: “u zult uw naaste liefhebben als uzelf” (Mattheüs 19:19), en dus moest ik mezelf de vraag stellen: Kan ik tegelijkertijd liefhebben en haatdragend zijn? Dat kan niet. Ik bad om te begrijpen dat “Liefde wordt weerspiegeld in liefde” (Mary Baker Eddy, Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Heilige Schrift, blz. 17), dat God Liefde is en liefde tot uitdrukking brengt in al Zijn kinderen.
We hoorden dat iemand ongeveer anderhalve kilometer verder in een weiland een gele hond had zien lopen, dus werd de zoektocht uitgebreid. Maar iedereen leek de hoop te verliezen. Gedurende het jaar had ik in de Christian Science-tijdschriften veel getuigenissen gelezen over huisdieren die werden gevonden dankzij gebed. Nu moest ik bidden om mijn eigen angst en de angst van de zoekers tot zwijgen te brengen.
Een van onze angsten was, dat er zoveel prairiewolven rondliepen en onlangs had ik nog een hele grote gezien vlakbij onze boerderij. Toen kwam er een engelengedachte bij me op uit Wetenschap en Gezondheid: “Al Gods schepselen bewegen zich in de harmonie van de Wetenschap en zijn onschadelijk, nuttig en onvernietigbaar” (blz. 514). En wat als mijn hond de drukke weg oversteekt? Ik wist dat God, het goddelijk Gemoed, beschermt en leidt.
De daaropvolgende dag was het weer koud en regenachtig. ‘s Avonds las ik in Wetenschap en Gezondheid vanuit de overtuiging dat ik niet wanhopig mijn hond probeerde te vinden, maar probeerde vast te houden aan het idee dat vrede en harmonie al gevonden waren. En toen hoorde ik geblaf aan het raam. Daar was mijn hond, nat, uitgehongerd en gelukkig,
Mijn hond en ik hadden samen nog veel gelukkige jaren en nadat hij overleden was, begon ik uit te kijken naar een nieuwe hond. Omdat ik alleen woonde, wilden mijn kinderen dat ik een hond nam die makkelijk te verzorgen was. We gingen naar verscheidene dierenasiels, maar vonden niet wat we zochten.
Op een zondag toen ik thuiskwam uit de kerk wachtte mijn oudste zoon me op. Hij had op internet een advertentie gelezen over een hond die zo spoedig mogelijk een nieuw tehuis nodig had. We reden naar het adres. De hond, een gele labrador, was door twee andere honden die in hetzelfde huis woonden, toegetakeld.
Het was Gods antwoord op mijn gebed en een zegen voor de hond. Later ontdekten we dat de vorige eigenaars haar naar de dierenarts hadden gebracht om haar te laten inslapen, maar de dierenliefde van de dierenarts bracht hen ertoe een advertentie voor adoptie op internet te plaatsen.
De verwondingen van mijn nieuwe hond zijn genezen en haar vacht is teruggegroeid. Ze is zo lief tegen ons allemaal. Mijn vrienden en buren denken dat deze gebeurtenissen wonderen waren, maar ik weet dat “bij God alle dingen mogelijk [zijn]” (Mattheüs 19:26).
Zenta Kampars
Jones, Michigan, VS