Ik draag een bril of contactlenzen, en vorig jaar had ik een controleafspraak met een oogarts voor verschillende testen. De dokter uitte zijn bezorgdheid over de resultaten van één bepaalde test en zei dat hij deze binnen een week of twee wilde herhalen. Ik vroeg hem wat gebeurt er als de resultaten dan nog steeds niet zouden uitpakken zoals hij hoopte. Hij gaf aan dat dan mogelijkerwijs mijn zicht achteruit ging en dat hij mij zou willen doorverwijzen naar een oogspecialist.
Geschrokken en bang verliet ik de spreekkamer. Ik besloot een afspraak te maken voor de herhalingstest, maar ik nam ook contact op met een Christian Science practitioner voor metafysische ondersteuning. De practitioner stemde er liefdevol mee in om voor mij te bidden en ze vroeg me om twee specifieke citaten te bestuderen en erover te bidden.
Een daarvan was uit de Bijbel: “U bent te rein van ogen om het kwade aan te zien, moeite kunt U niet aanschouwen” (Habakuk 1:13). De andere stond op bladzijde 428 in Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Heilige Schrift van Mary Baker Eddy: “De gedachte ontdoen van verkeerd geplaatst vertrouwen en van de getuigenissen der stof, opdat de geestelijke feiten van het zijn zichtbaar mogen worden – dat is de grote vervulling waardoor wij het onware zullen wegvagen en plaats geven aan het ware.”
Toen ik over het bijbelvers nadacht, dacht ik eerst aan God, Geest, en wist dat Hij helemaal goed is en geen ziekte of angst kent. Zijn zicht is klaar, helder, onberispelijk en altijd volmaakt gefocust. Ik dacht toen aan de aardige, attente oogarts en wist dat zowel hij als ik Gods geestelijke weerspiegeling waren. Omdat God helemaal goed is, kon Zijn gelijkenis, in de geestelijke werkelijkheid, geen enkele onvolmaaktheid, onenigheid, achteruitgang of storing zien of ervaren.
Ik begon na te denken over hoe dit vers op mij van toepassing was. Was mijn gedachte kritisch of veroordelend geweest, of zelfs haatdragend jegens anderen? Als kind van God was ik immers "te rein van ogen om het kwade aan te zien"? Ik besloot meer alert te zijn in het afwijzen van negatieve, veroordelende gedachten over anderen.
Toen ik de passage uit Wetenschap en Gezondheid overwoog, werd het duidelijk dat wanneer ik naar stoffelijk bewijs kijk en daar mijn vertrouwen in stel, ik God, de goddelijke Geest, onteer. In wezen ben ik dan ongehoorzaam aan het Eerste Gebod: “ U zult geen andere goden voor Mijn aangezicht hebben” (Exodus 20:3).
Ik realiseerde me dat ik bang was, dat God me niet zou kunnen helpen. Ik maakte van mezelf een “god'” die dacht dat ze beter dan God wist wat nodig was, hoe de situatie moest worden aangepakt en wat de uitkomst zou moeten zijn. Wauw, was dat even een wake-upcall en een les in nederigheid!
Ik ging terug naar de oogarts om de test waarover hij bezorgd was, te herhalen. Hij beoordeelde de nieuwe test en vergeleek deze met de vorige. Toen zei hij: "Ik vind deze resultaten goed."
Ik was verrukt. Maar meer dan het positieve antwoord van de oogarts was mijn vreugde over deze gelegenheid om geestelijk te groeien. Niets is belangrijker dan dichter bij onze Vader-Moeder God te komen en meer te leren over onze ware identiteit als Zijn geestelijke weerspiegeling. En genezing vindt plaats wanneer ons begrip van God groter wordt dan het stoffelijk bewijs en de uitdaging van het probleem. Ik ben zo dankbaar voor mijn studie van Christian Science.