Velen vinden het heel bijzonder om met Pasen de kerkdienst bij te wonen. Maar hoe geeft het paasfeest heiligheid? Er moet meer zijn dan alleen traditie en ceremonie. Is het niet het wonder van Jezus die naar de kruisiging loopt, zijn leven voor zijn vrienden neerlegt en dan verrijst in de opstanding en hemelvaart, waarmee hij bewijst dat hij de stoffelijke wereld had overwonnen? Velen voelen in die tijd groot ontzag voor de macht van de goddelijke Liefde die ons zelfs uit de meest benarde omstandigheden verlost.
In Christian Science confronteert Pasen ons met de grote uitdaging om vertrouwen te hebben in leven en het goede, waar dood en het kwade de werkelijkheid lijken te zijn. Het nodigt ons uit het concept dat wij in deze wereld zijn geboren en na de dood eeuwig leven zullen vinden, achter te laten en datgene te accepteren wat onsterfelijk is, eeuwig onsterfelijk. Wij “treden de geestelijke opstanding binnen door het oude bewustzijn van Ziel in de zinnen te verlaten” (Mary Baker Eddy, Miscellaneous Writings 1883–1896,blz. 179). En wij vinden een nieuw bewustzijn door het voorbeeld van Jezus’ opstanding te zien als bevestiging dat leven als de uitdrukking van God, oneindig Leven, onvernietigbaar is.
Wij kunnen in zekere mate deze geestelijke opstanding dagelijks oefenen door onze studie en toepassing van Christian Science. Wanneer wij tegenstand bieden aan het hardnekkig geloof van leven in de stof en hoger stijgen in geestelijk begrijpen, kunnen wij Jezus volgen. Op deze wijze vinden wij onze weg uit de duisternis van het leven als sterveling naar het schitterend licht van onsterfelijk zijn – samenbestaand met onze schepper, God.
Het Christian Science leerboek, Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Heilige Schrift, verklaart opstanding als: “Vergeestelijking der gedachte; een nieuwe en hogere idee van de onsterfelijkheid, of het geestelijk bestaan; het wijken van stoffelijk geloof voor geestelijk begrijpen“ (Eddy, blz. 593). Om ons de opstanding van Jezus eigen te maken, moeten wij dagelijks streven naar dit “wijken”. En de aansporing hiervoor bevindt zich in de geestelijke bezieling van Christus, de goddelijke invloed, altijd tegenwoordig in het menselijk bewustzijn heden ten dage evenzeer als in de tijd van Jezus. Deze reddende kracht spoort de gedachte aan zich te verheffen en verbreden om ons leven te zien als de directe uitkomst van de goddelijke Geest met oneindige mogelijkheden in plaats van genoegen te nemen met de oppervlakkigheid, somberheid en wisselvalligheid van het leven gebaseerd op materialisme.
Christus is de opstandingkracht die bewijst, dat elk geloof in de werkelijkheid van dood wordt tenietgedaan door de actualiteit van onsterfelijk Leven. Dit houdt de belofte in dat er een groter begrip en meer glorie kan worden gezien en ervaren. Jezus kwam om de mensheid de kracht van deze transformatie te tonen. Doordat hij de dood overwon in zijn opstanding en hemelvaart, onderwees hij dat wij een sterfelijk, persoonlijk idee van identiteit kunnen afleggen door een beter begrip van individualiteit en waarde in Christus, Waarheid. Hij zei, “[W]ie zijn leven verliest omwille van Mij, zal het vinden (Mattheüs 10:39).
Het Griekse woord psykhē is hier vertaald met“leven” en verwijst naar een persoonlijke, egoïstische identiteit. Door deze identiteit op te geven, verliezen wij een emotionele, sterfelijke, defecte kijk op onszelf, die wordt ingewisseld voor iets groters. Jezus heeft uiteindelijk het probleem van het zijn opgelost. Door een lichamelijke zin van leven helemaal los te laten, ging hij op in de heerlijkheid van identiteit in Geest, die de schoonheid en goedheid van God reflecteert. De discipelen voelden deze krachtige transformatie en hebben die zelf tot op zekere hoogte ervaren.
“Door alles wat de discipelen ondervonden, werden zij geestelijker en begrepen zij beter, wat de Meester hun had geleerd. Zijn opstandig was ook hun opstanding. Zij werden erdoor geholpen zichzelf en anderen uit geestelijke traagheid en blind geloof aan God op te heffen tot het ontwaren van oneindige mogelijkheden” (Wetenschap en Gezondheid, blz. 34). Pasen nodigt ons uit om onszelf beter te leren kennen – om ware zelfheid te begrijpen, voor altijd samenbestaand met God, nooit in de stof geboren en onderhevig aan de dood. Door dit te betrachten, heffen wij onszelf op uit geestelijke traagheid naar een ervaring van de nieuwheid van leven, inspiratie, diepere vrede en vrijheid. Wanneer wij ons tot Christus wenden, keert de gedachte zich naar gelukzalige mogelijkheden van leven in Geest, van goddelijke schoonheid en goedheid.
Toch kunnen wij de opstanding niet demonstreren zonder kruisiging. Wij zullen allemaal momenten van kruisiging meemaken – momenten waarin wij een sterfelijk gevoel van vrede, troost, vreugde en hoop verliezen. Momenten van kruisiging vernietigen achterhaalde opvattingen, vruchteloze gewoontes en traagheid van leven en bestaan – alles dat geestelijke vooruitgang, goedheid, liefde zou belemmeren. En mogelijk kunnen wij op zulke momenten de weg voorwaarts niet waarnemen, zoals de discipelen gedurende de duisternis van Jezus’ dagen in het graf niet de schoonheid en het wonder konden zien, maar het werd hun kort daarna duidelijk, en dat zal ook voor ons het geval zijn.
Kunnen wij de opstanding vertrouwen, zelfs voordat wij een glimp van deze gelukzalige uitkomst opvangen? De invloed van Christus op ons denken, leidt ons naar deze verheffing. Christus spoort ons voortdurend aan om de geestelijke opstanding te accepteren – om een lichamelijk begrip van troost op te geven voor de Trooster, de waarheid van God, die Jezus ons beloofde. Door ons houvast aan leven in de stof op te geven, vinden wij Christus, de ware idee van God, die ons naar alle Waarheid leidt. Dit is niet iets waar wij controle over hebben of dat wij kunnen laten gebeuren. Het wordt ontdekt wanneer wij de Trooster ervaren die ons voorwaarts leidt.
Iedere ervaring van genezing doet de ware kijk op onze godgelijkende zelfheid herleven, geheel gescheiden van de droom van het stoffelijk leven. De opstanding nodigt ons iedere dag uit om het leven opnieuw te ervaren, ons te verheffen boven de droom en te zwichten voor de werkelijkheid van oneindige Liefde, God.
Toen de discipelen “hun opstanding” eenmaal hadden ervaren, konden zij niet meer ongezien maken wat zij hadden gezien. Hun verlies van menselijke troost hielp hen ontwaken voor de kracht en goedheid van goddelijk Leven en Liefde. Zij konden niet terugkeren naar hun vroegere manier van denken. De macht van de goddelijke Liefde verhief hun denken boven een sterfelijke kijk en was voelbaar aanwezig in hun hart, zoals het heden voor ons kan zijn.
Larissa Snorek
Associate Editor