Toen ik een jong meisje was ging ik vaak samen met mijn vader ‘s avonds naar de sterren kijken en dan dachten we aan de grootsheid van God. We lagen stil op onze rug en genoten van onze bewondering voor de sterrenhemel – een raam dat toegang bood tot een oneindig universum. Op zulke momenten voelde ik me heel dichtbij mijn vader, waarschijnlijk omdat we ons samen zo dichtbij God voelden. De herinneringen aan deze avonden is me bijgebleven en geeft mij nog steeds waardevolle lessen over de macht van nederigheid om een glimp van oneindige Leven te onthullen.
Het begrijpen van God als Leven werd plotseling noodzakelijk toen mijn vader onverwacht overleed waardoor ik voor de grootste uitdaging stond die ik ooit had meegemaakt. Na maanden heen en weer slingeren tussen gebed en veel strijd, kwam ik er uiteindelijk achter dat bidden over verlies en verdriet eigenlijk een ontdekking is van een ander verhaal: Een verhaal dat onthult, dat precies waar pijn en verlies schijnen te zijn er een open deur is naar vreugde en verandering.
Er is immense mentale inspanning vereist om het menselijke verhaal van de dood te navigeren. Mary Baker Eddy geeft een duidelijke uitleg hiervan die mij onfeilbare leiding gaf: “De hemelse bedoeling van de schaduwen der aarde is de genegenheid te louteren, het menselijk bewustzijn terecht te wijzen en het vreugdevol te wenden van een stoffelijke, verkeerde zin van leven en geluk tot een geestelijke blijdschap en een juiste waardering van het zijn” ((Terugblik en Inblik, blz. 21).
Aanvankelijk had ik niet ingezien dat Mary Baker Eddy het feit aan ons duidelijk maakt dat er maar één oneindige stroom van Leven is waarin wij allemaal voortdurend bestaan – we kunnen deze niet verlaten. Een inschatting van het leven als stoffelijk en sterfelijk suggereert dat we gescheiden en geïsoleerd kunnen worden van deze stroom. Maar ondanks het opdringerig idee dat sterfelijkheid de aard van ons bestaan is, kunnen de worstelingen in het menselijk leven ons nederig maken en ons ertoe aanzetten om onsterfelijkheid te erkennen als ons ware Leven. In die zin nodigt menselijk lijden ons uit om zowel hoger te klimmen als dieper te duiken.
In de eerste maanden na het verlies van mijn vader, was ik bang dat ik niet alleen een deel van mijn eigen identiteit had verloren, maar ook een onmisbare verbinding met het goddelijke Leven. Ondanks dagelijks gebed en de steun van de omgeving, zakte ik weg in een verlammende depressie. De zwaarte en duisternis leken onontkoombaar. Maar toch, ik wist dat zich onder de mentale strijd een nieuwe weg bevond die ik zou vinden als ik mij met mijn hele hart tot God keerde. Uitgeput door het constante gevoel van verlies, was ik klaar voor een totale vernieuwing van mijn begrip van Leven.
De reis naar een groter geestelijk begrijpen, vereiste dat ik mijn herinneringen aan het verleden onder handen moest nemen en er opnieuw naar kijken. Herinneringen aan gebeurtenissen uit het verleden die op elk moment opborrelen, proberen verdriet te verklaren, depressie te rechtvaardigen en telkens weer het verlies op te halen. Deze hindernissen kunnen onze vooruitgang bedreigen.
Voor het menselijk gemoed schijnt depressie een onvermijdbare conditie te zijn. Maar God, het goddelijk Gemoed, stopt nooit om ons Geestwaards te roepen. Gedurende een aantal weken nadat mijn vader was overleden, hadden mijn moeder en ik verschillende geestelijke begrippen als richtsnoer genomen voor onze gebeden. De eerste weken was ons thema mentale waakzaamheid. Omdat ik kampte met die zware depressie, besloot ik mijn gedachten beter te gaan bewaken.
Voordat ik mijn gedachten begon te bewaken, had ik de depressie toegestaan om me het gevoel te geven dat ik was gescheiden van God, het goddelijk Leven. Ik realiseerde me dat depressie zich niet aan me kon opdringen, ondanks alle populaire verklaringen die anders beweren. Ik was geen slachtoffer maar een bemiddelaar die ervoor kon kiezen om me wel of niet te laten controleren door depressieve gedachten. God, Liefde, was altijd dezelfde gebleven en vroeg me nu liefdevol om mijn gezichtspunt te veranderen zodat ik dit feit duidelijker kon zien. Dit inzicht gaf de eerste stap naar genezing aan.
Hoewel in de volgende maanden de zwaarte van de depressie begon te verminderen, keerde het verdriet terug en ik kon het gevoel van verlies niet van me afschudden; het leken nog steeds regelmatige bezoekers. Op een nacht knielde ik wanhopig op de vloer en reikte uit tot God voor een antwoord. En het antwoord kwam liefdevol en duidelijk, zoals het altijd doet als we eerlijk uitreiken. Alsof God mijn denken in de juiste richting leidde, herinnerde ik me iets dat mijn vader tegen me had gezegd: “Je kunt de dood overwinnen door Liefde. Je hoeft alleen maar lief te hebben”.
Ik had deze uitspraak lange tijd niet helemaal begrepen, maar op dat ogenblik werd het duidelijk. Toen ik met mijn vader naar de sterren keek, probeerde ik licht te vinden in de donkere ruimte rond de sterren, maar het nam nooit structuur of vorm aan. Nu realiseerde ik me, dat ik probeerde betekenis en antwoorden te vinden in dood en vertwijfeling. Maar omdat deze inherent onwerkelijk zijn, leidde dit er alleen maar toe dat ik me meer verloren voelde en omgeven door duisternis. Het antwoord was Liefde, die geestelijk en blijvend is en de enige werkelijke substantie, structuur en vorm.
Proberen een antwoord of betekenis te vinden in de dood, staat gelijk aan proberen licht uit duisternis te vergaren. Dus de volgende stap was om mijn aandacht weer te richten op het licht – op Liefde – om te begrijpen hoe Gods genade schitterende antwoorden en betekenis in de sterren schrijft en een geestelijke band schept met ons.
Het is onmogelijk een antwoord te vinden op het verlies van een geliefde wanneer we ons tegelijkertijd afvragen waarom de dood bestaat. Maar door mijn focus op Liefde bij te stellen, plaatste ik mij weer op één lijn met de ware substantie en het ware Leven en kon ik de vaderlijke kwaliteiten van God ervaren. Ik leerde dat ik de oneindige, geestelijke individualiteit van mijn vader alleen kon vinden als ik keek naar onze oneindige Vader-Moeder God, Geest. Zoals de psalmist bevestigt: ”Want bij U is de bron van het leven; in Uw licht zien wij het licht” (Psalmen 36:10).
In haar autobiografie Terugblik en Inblik schreef Mary Baker Eddy over haar eigen familiegeschiedenis die verschillende tragische gebeurtenissen inhield – zoals de dood van haar eerste echtgenoot, haar enig kind dat bij haar werd weggehaald, een ongelukkig tweede huwelijk en haar bijna constante ziekelijkheid – voor ze Christian Science ontdekte. Maar nadat ze deze gebeurtenissen had genoemd, stelde ze: “De menselijke geschiedenis moet herzien en het stoffelijk getuigenis uitgewist worden” (blz. 22). Ik wist dat haar woorden voortkwamen uit haar eigen worsteling met een schrijnend verleden en voelde dat ik een betrouwbare instructie had gevonden om te volgen.
Om iets te herzien moet je het veranderen, vaak in het licht van verdere informatie. Wanneer ik in de volgende maanden worstelde met herinneringen – verdrietige gedachten die me bang maakten of gelukkige gedachten die me weemoedig maakten – zei ik vaak tegen mezelf dat ik moest “herzien en uitwissen.” Ik had geleerd dat alleen datgene wat Liefde en Leven uitdrukt de ware ervaring inhoudt. Ik werkte er toen aan om los te laten wat geen uitdrukking was van Liefde en Leven en vast te houden aan wat er wel een uitdrukking van was. Dus een tragische herinnering veranderde ik in het tegengestelde, de geestelijke waarheid. Ik vond uit dat dit proces, net zoals het corrigeren van een werkstuk of een boek, discipline en nederigheid vereist, maar ook vrede, sterkte en grote vreugde brengt. En deze zijn gebleven. Vandaag ben ik vrij van verdriet en depressie en voel de liefelijke uitnodiging om dichter bij God te komen.
Een goede vriend vertelde me eens dat we in feite iedere dag de dood kunnen overwinnen door te zegenvieren over elk geloof in eindigheid. Ik leerde dit door de vele liefdevolle manieren waarop God mij tijdens deze ervaring door elk donker dal leidde. En nu weet ik zeker dat God altijd antwoord geeft op onze vragen en dat de deur altijd wordt geopend als we kloppen. Mijn band met mijn vader wordt op wonderbaarlijke wijze steeds sterker door mijn band met onze Vader, en mijn geestelijke vreugde en lichtheid zijn hersteld.