Ik dacht dat ik mijn toekomst helemaal uitgestippeld had. Als een tiener had ik een solotrip gepland naar Europa, en ik rekende erop een auditie te doen en een baan te krijgen bij een of ander groot Europees balletgezelschap. Welk gezelschap deed er niet toe. Ik wist niet hoe ik een auditie moest aanvragen, dus ik was gewoon op stap gegaan zonder voorafgaand contact met die instellingen.
Toen ik in de eerste stad aankwam, waar ik de taal niet sprak, vond ik een piepklein kamertje in een oud hotel. De volgende morgen werd ik heel vroeg wakker met een overweldigend “reality check” gevoel. Hoe speelde ik het klaar om het balletgezelschap te vinden? Zouden ze me een klas laten bijwonen? Zou ik wel goed genoeg zijn?
Het drong tot me door dat ik dit misschien niet allemaal op mijn eentje aankon, dus deed ik wat ik altijd had gedaan in tijd van nood: ik reikte uit naar God in gebed. Ik had in de Christian Science zondagsschool geleerd dat God mijn Vader en Moeder is – een betrouwbare en vertrouwde gids in iedere situatie.
Mijn gebed was heel eenvoudig: “Help me alstublieft, ik weet niet wat ik moet doen.” Het antwoord kwam: “Lees de les (de Christian Science bijbelles in het Christian Science Kwartaalboekje). Ik zal nooit vergeten hoe ik op mijn smalle bed zat in die lelijke kamer zonder ramen, en genezende passages las uit de Bijbel en Wetenschap en Gezondheid met Sleutel tot de Heilige Schrift van Mary Baker Eddy – meerdere keren.Toen ik de bijbelles voor de derde keer las, daagde de overtuiging dat God inderdaad in deze vreemde nieuwe plaats was en dat Hij me leidde.
Ik verliet mijn kamer en ging naar de tramhalte voor het hotel. Toen ik daar stond met de andere wachtenden, was ik rustig en vol vertrouwen. Dichtbij mij stond een lang meisje een brief te lezen, naar het leek in het Engels. Ik ging naar haar toe en vroeg of ze Engels sprak. Ze glimlachte en zei ja, ze was een Amerikaanse. Het bleek dat ze lid was van het balletgezelschap dat ik probeerde te vinden, en ze zei dat ze me graag daarnaartoe zou brengen en de directeur vragen of ik in de klas kon komen. Je kan je mijn vreugde en ontzag voorstellen voor dit duidelijke getuigenis van Gods tegenwoordigheid en leiding. Iedereen van het gezelschap behandelde me vriendelijk en ik woonde een geweldige les bij. Maar men vertelde me ook dat er in die tijd geen banen beschikbaar waren. Ik ging door met audities te doen voor andere gezelschappen in andere steden – altijd met dezelfde intuïtie dat ik stap voor stap door God werd geleid.
Hoewel ik naar Europa was gegaan met als enig doel een baan te krijgen bij een groot balletgezelschap, gebeurde dat uiteindelijk niet. Wat er wél gebeurde, was dat mijn geforceerde isolatie en de ervaring die ik opdeed bij de vaak moeilijke audities, mij dichter en dichter duwden naar de bron van mijn zijn – mijn Vader-Moeder God. Ik begon God te kennen als mijn reisgezel, mijn beste vriend en mijn betrouwbare gids. Ik leerde op Hem te steunen voor alle dingen en Hem meer te vertrouwen dan ik ooit had gedaan. Het was alsof ik naar Europa was gegaan, wetend dat God bestond, en dat feit verheugde me, en toen ik Europa verliet, had ontdekt dat het ook andersom was: dat God wist dat ik bestond en me constant en precies op de juiste wijze liefhad.
Hoewel ik op die reis niet kreeg wat ik dacht dat ik wilde hebben, kreeg ik wel wat ik nodig had. Ik had lessen te leren over nederigheid en om al mijn vertrouwen in God te stellen – lessen die me zijn bijgebleven en me nog steeds zegenen. Ik denk dat mijn eenzaamheid, gecombineerd met mijn gebrek aan plannen, en mijn bereidheid om me tot God te keren voor leiding, een verzoek waren. Een uitnodiging om meer te ontdekken over de ware geestelijke bron van mijn veiligheid, mijn vreugde en mijn vertrouwen – en me te realiseren dat ik nooit gescheiden kon zijn van die goddelijke bron, nooit iets minder kon zijn dan Gods eigen prachtige uitdrukking.
Tegen het eind van mijn reis was ik ook in staat om Christian Science te delen met anderen die troost en leiding nodig hadden. En toen ik weer thuis was, begon ik professioneel te werken voor balletgezelschappen. In feite was ik dankbaar dat ik niet in Europa was gebleven omdat mijn thuiskomst de deur opende voor zoveel andere onverwachte zegeningen.
Dit was lang voor de Google Maps. Maar ik vond uit dat God in wezen mijn onfeilbare bron van richting is, mij altijd de “juiste intuïtie” geeft, en mij “veilig naar huis leidt” (zie Miscellaneous Writings 1883-1896 van Mary Baker Eddy, blz. 152).