Een paar jaar geleden gaf ik les aan een zondagsschoolklas van twaalfjarigen. Het was een leuke groep kinderen en ik verheugde me iedere week op onze samenkomst. Op die bepaalde zondag bespraken we het verhaal van Elisa, de weduwe en haar olie (zie 2 Koningen, hoofdstuk 4), dat deel uitmaakte van de Christian Science bijbelles van die week.
In dit verhaal komt een weduwe, de vrouw van een van de leerling-profeten, naar Elisa toe en zegt dat haar man is gestorven. Ze heeft schulden en nu zullen haar zonen weggehaald worden door de schuldeiser. Natuurlijk was ze verschrikkelijk bang. Elisa vroeg haar: “Wat hebt u nog in huis?” en zij antwoordde: “Alleen een kruikje olie, heer, verder niets”(De Nieuwe Bijbelvertaling). Elisa zei toen iets dat wellicht heel vreemd klonk: Hij vertelde haar om kruiken en kannen te gaan halen, zoveel als ze er maar krijgen kon. Toen ze terugkwam met al die kruiken en kannen, zei hij dat ze daar de olie in moest gieten. Het bleek dat ze die allemaal kon vullen en zelfs nog een beetje olie overhad. Elisa zei toen: “Die olie moet u verkopen om uw schulden af te betalen.” De weduwe en haar familie waren gered.
De kinderen vonden dit verhaal erg interessant en aan het einde van ons gesprek vroeg ik hun wat ze ervan dachten. Ik zei: “Denken jullie dat dit iets is dat alleen in bijbelse tijden kon voorkomen of zou het ook vandaag kunnen gebeuren?”
Ze waren een beetje sprakeloos. Ze dachten een poosje na over die vraag en kwamen toen tot de conclusie dat ze het echt niet wisten. Ze vroegen zich af wat ik dacht. Ik zei dat ik dacht, dat we deze bijbelverhalen blijven lezen omdat ze inderdaad belangrijk voor ons zijn in deze tijd. Ik moest toegeven dat ik nooit echt had gezien dat olie zich vermenigvuldigde, maar dat ik wél vele keren had gezien dat als ik mij tot God wendde er voorzien werd in mijn behoeften, vaak op verrassende, zelfs wonderbaarlijke wijze. Mijn antwoord was dus: Ja, deze dingen gebeuren nu nog steeds net zoals in de tijd van Elisa. Wij vertrouwen op dezelfde geestelijke wetten en waarheden als Elisa. De kinderen en ik vonden dit een bevredigend antwoord en we gingen door met de les.
De volgende dag, maandag, ging ik naar de bank om geld op te nemen van mijn bankrekening en stond versteld toen bleek dat die vrijwel leeg was. De reden daarvan was dat ik onlangs was verhuisd naar een ander appartement en de verhuiskosten veel hoger waren geweest dan ik had verwacht. Er waren ook onverwachte kosten geweest op de dag van de verhuizing en om die te betalen had ik geld van mijn rekening afgehaald zonder mijn saldo te checken. Die ochtend ontdekte ik tot mijn grote schrik dat ik vrijwel al mijn geld had besteed, ook van mijn spaarrekening. Het duurde nog wel twee weken tot mijn salaris zou worden gestort, dus tot die tijd had ik geen geld om van te leven.
Ik moet bekennen dat ik enige paniek voelde, en ik vroeg me af of ik zou proberen wat geld te lenen van iemand, hoe vervelend ik dat ook vond. Opeens besefte ik dat ik nog maar net de kinderen had verzekerd dat God in al onze noden voorziet. Ik stelde mezelf de vraag: Geloof ik echt wat ik deze kinderen heb verteld, en zo ja, kan ik dat op dit moment waarmaken? Dus in plaats van geld te gaan lenen wendde ik me tot God in gebed.
Ik dacht na over de geestelijke waarheden waarover de kinderen en ik van gedachten hadden gewisseld tijdens die zondagsschoolklas. Ik begreep dat God onze eeuwige Vader-Moeder is die ieder moment voor ons zorgt en voorziet in alles wat we nodig hebben. Ik was in staat tot rust te komen en erop te vertrouwen dat dit het geval was: God zorgde werkelijk voor alles wat ik nodig had. Ik wist dat Hij me de juiste weg zou aanwijzen – zelfs al zou die ongewoon lijken, zoals met de weduwe die werd opgedragen al die kruiken en kannen bijeen te garen.
Terwijl ik bad leek het antwoord dat ik kreeg dat ik gewoon rustig verder moest gaan met mijn dag. Ik had nog genoeg geld op zak om de dag door te komen, en de boodschap die God me leek te geven was dat ik me geen zorgen hoefde te maken noch iemand iets hoefde te vertellen over de situatie. Dat was dus wat ik deed.
De volgende dag kreeg ik onverwachts een telefoontje van de vriend die verhuisd was naar mijn oude appartement. Ik was totaal vergeten dat ik bij mijn vertrek een paar dingen had achtergelaten die ik niet kon gebruiken in mijn nieuwe onderkomen, maar die misschien nuttig voor hem waren, zoals een airco en een zitbankje. Hij belde om me eraan te herinneren dat hij en ik nooit over enige betaling voor deze voorwerpen hadden gesproken. Hij kon ze goed gebruiken en wilde me ervoor betalen. Hij stelde een royaal bedrag voor en kwam zelfs langs in de lunchpauze om me een cheque te geven. Dat bedrag was genoeg om rond te komen tot mijn volgende salarisbijschrijving.
En dat is nog niet alles: Een paar dagen later vond ik een cheque in de brievenbus voor een verrassend hoog bedrag afkomstig van een familielid die me nog nooit eerder zomaar geld had gestuurd. Deze persoon wist dat ik net was verhuisd naar een nieuw appartement en wilde me dit geld geven voor het geval ik iets nodig had. Het was een liefdevol gebaar. Ik kon het hele bedrag op mijn spaarrekening zetten en dat hielp me om mijn financieën weer op hetzelfde niveau te brengen van voor de verhuizing.
Deze ervaring toonde me dat – zoals ik tegen de kinderen had gezegd – de verhalen over Gods voorziening in wat de mens nodig heeft niet alleen maar gaan over dingen die gebeurden in de tijd van de Bijbel. Zij illustreren de geestelijke wetten die wij vandaag in ons leven kunnen toepassen.
Marjorie Kehe woont in Jamaica Plain, Massachusetts, VS.
